Κοιτάζοντας κανείς τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς καταλαβαίνει πως φέτος οι κιθάρες βρέθηκαν σε περίοπτη θέση. Βέβαια στην εποχή πλέον που τα genres και οι ηχητικές τάσεις μπερδεύονται γλυκά μεταξύ τους, δεν μοιάζει να έχει νόημα να μιλάμε για τα καλύτερα κιθαριστικά άλμπουμ με τη συμβατική έννοια, δηλαδή κιθάρα ίσον ροκ και όλα του τα παρακλάδια, αλλά για τις καλύτερες κιθάρες όπου (ανέλπιστα) και αν τις συναντήσει κανείς. Στο νέο αυτό απολογιστικό podcast συγκεντρώνουμε τους 10 καλύτερους, κιθαριστικούς δίσκους της χρονιάς, έχοντας κατά νου το παραπάνω, ανυπομονώντας παράλληλα τα όρια να καταργούνται ακόμη περισσότερο κάθε χρόνο.

1. Bill Orcutt  - Music For Four Guitars

O βετεράνος εξερευνητής του ακραίου μινιμαλισμού δημιούργησε ένα άλμπουμ «κιθαριστικό» με την πιο κυριολεκτική έννοια της λέξης, φτιαγμένο από και για κιθάρες, οι οποίες ηχούν σαν να αφηγούνται κεφάλαια μιας ιστορίας σε μία μυστική, μουσογλωσσική διάλεκτο.

2. Smile - A Light For Attracting Attention

H εκπληκτική χημεία που βρήκαν μεταξύ τους οι Tom Skinner, John Greenwood και Thom Yorke, στην μπάντα με τον τίτλο μειδίαμα, είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτη. Θα έλεγε κανείς πως το ντεμπούτο τους A Light For Attracting Attention είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο Thom Yorke, με Radiohead ή μη, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

3. Sea Power - Everything Was Forever

Στα χρόνια της πολιτικής ορθότητας μερικές μπάντες αναγκάστηκαν να αλλάξουν λίγο ή πολύ τα άτακτα ονόματα τους. Ευτυχώς για τους βρετανούς Sea Power και πρώην British Sea Power, η αλλαγή έμεινε στο όνομα και οχι στον ήχο, συνεχίζοντας να γράφουν ανθεμικά, φεστιβαλικά έπη με την ίδια άνεση που το έκαναν στα μέσα των zeros.

4. Alvvays - Bue Rev

Το τρίτο άλμπουμ των Alvvays, Blue Rev, είναι όχι μόνο το καλύτερο τους, κάτι που δεν σημαίνει και πολλά αν σκεφτεί κανείς πως ήταν πάντα μία μέτρια μπάντα, αλλά ένα από τα σημαντικότερα που έχουν κυκλοφορήσει στο power-pop ήχο τα τελευταία χρόνια. Οι Καναδοί ξεπέρασαν τον εαυτό τους με έναν δίσκο τρομερά σφιχτό και γεμάτο φρέσκες ιδέες που αναβλύζουν από παντού και ανά πάσα στιγμή.

 5. Kikagaku Moyo - Kumoyo Island

Ο τελευταίος δίσκος των Kikagaku Moyo, που ανακοίνωσαν τη διάλυση τους λίγο πριν την κυκλοφορία του, έμελλε να είναι, υπό μία έννοια, ο πιο συμβατικός τους, αν αυτή η λέξη έχει νόημα στο σύμπαν των Ιαπώνων, αλλά την ίδια στιγμή και ο πιο απολαυστικός τους.

6. Black Midi - Hellfire

Οι Black Midi συνεχίζουν στο Hellfire με την ίδια υπερφιλοδοξία να εξερευνούν τα ηχητικά τους όρια και να τα επεκτείνουν με άκρως περιπετειώδη στυλ. Αν το προηγούμενο τους άλμπουμ έμοιαζε με ένα soundtrack δραματικής ταινίας, τότε αυτό θα ήταν ιδανικό για μία ταινία δράσης, σύμφωνα με τον frontman τους Geordie Greep.

7. Big Thief - Dragon New Warm Mountian I Believe In You

Με ένα διπλό άλμπουμ που στριφογυρίζει αβίαστα ανάμεσα σε ύφη και στυλ, οι Big Thief με το Dragon New Warm Mountian I Believe In You έγραψαν το magnum opus τους. O new-age χιπισμός και η αγάπη που ξεχειλίζει από παντού μπορεί να ξενίζει ορισμένες φορές, αλλά το χάρισμα της Adrianne Lenker ως συνθέτριας διαχρονικών τραγουδιών και η ζεστασιά που μεταδίδει σε αυτά το γκρουπ, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

8. Wet Leg - Wet Leg

Μακράν τον πιο fun, κιθαριστικό ή μη, δίσκο τις χρόνιας, το έφτιαξαν δύο κορίτσια από το Isle Of Wight του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι Wet Leg στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά με πολύ τσαγανό, διάχυτη ενέργεια και πηγαίο ηλεκτρισμό  έδωσαν στο καθαρόαιμο indie rock μία ανάσα ζωής.

9. Yard Act - The Overload

Οι Yard Act είναι η φετινή προσθήκη στη λίστα των συγκροτημάτων που συγκαταλέγονται στον μέτα Brexit post-punk ήχο και με το ντεμπούτο τους συνόψισαν όλα τα κακώς κείμενα της Βρετανικής κοινωνικοπολιτικής ζωής. Όπως κάθε μπάντα της συγκεκριμένης σκηνής θυμίζουν πολλές του παρελθόντος, αυτοι είναι κάτι ανάμεσα σε Fall, Specials και Blur, αλλά με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να έχουν την δική τους ταυτότητα.

10. Daniel Rossen - You Belong There

Και για το τέλος, οι πιο ρομαντικές κιθάρες του 2022. Αυτές ανήκουν στον Daniel Rossen, με τη γνώριμη φωνή από τις μέρες που τον απολαμβάναμε στους Grizzly Bear. Στο The Last One από το φετινό του ντεμπούτο παίζει με στυλ που κινείται ανάμεσα στην baroque folk και την free jazz, υφαίνοντας ένα μανιφέστο για τις άνω τελείες αυτής της ζωής.