Κατά καιρούς, διάφορα rock icons προβαίνουν σε συνεργασίες που μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται από απρόσμενες έως και αταίριαστες – χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι η πρωταρχική ετυμηγορία του ακροατή έχει ιδιαίτερη βάση αναφορικά με το ποιόν του αποτελέσματος. Κατεξοχήν παράδειγμα – ταυτόχρονα και εξαίρεση δεδομένων συχνότητας και συνέπειας – αποτελεί ο Iggy Pop. Όταν αποφάσισε να απεκδυθεί εν μέρει τον μανδύα του «Νονού της Punk», βουτώντας στα βαθιά της Βερολινέζικης περιόδου του David Bowie με το αριστουργηματικό “The Idiot”, μάλλον ούτε ο ίδιος γνώριζε ακριβώς το που θα τον οδηγούσε το mindset της σύμπραξης με καλλιτέχνης ανάλογου εκτοπίσματος μα αποφασιστικά διαφορετικού ηχοχρώματος από αυτό των Stooges.

Ξεκινώντας με το “Risky” του Ryuichi Sakamoto, από τον δίσκο Neo Geo που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σπουδαίου Bill Laswell (με τον οποίο, δύο δεκαετίες αργότερα, θα συνεργαστεί στο project του ονόματι “Praxis”), ο Iggy δανείζει τη φωνή του σε μουσικές που ως επί το πλείστον αφήνουν τις ηλεκτρισμένες κιθάρες στην άκρη, ξεκινάει δε από το ασιατικών καταβολών fusion/new wave, για να περάσει εν συνεχεία από το Ισραήλ (σε σύμπραξη με την τότε ποπ ιέρεια της χώρας ονόματι Ofra Haza) καθώς και από τα Βαλκάνια – τρεις συνεργασίες με τον Goran Bregovic για λογαριασμό της ταινίας Arizona Dream του Emir Kusturica πιστοποιούν τη συγκεκριμένη γεωγραφική στάση με απόλυτη επιτυχία.