Η αγωνία κάθε φορά που μία καινούρια εγχώρια κυκλoφορία ξεχύνεται στον ωκεανό της ψηφιακής δισκογραφίας είναι απίστευτη. Πόσο μάλλον, όταν κάποιοι ιντερνετικοί φίλοι σου από την Θεσσαλονική έχουν επενδύσει αμέτρητες ώρες ταλέντου και μουσικής παραγωγής για να σου παραδώσουν ένα πρότζεκτ που «λιβανίζεις» στα ακουστικά σου 18 μήνες και βάλε. Επιπλέον, εσύ ο ίδιος βρίσκεσαι να ποντάρεις «μικροποσά» για το mastering αρχικά, την προώθηση έπειτα και το βινυλιακό κόψιμο στο τέλος, ενός δίσκου που δεν είσαι σίγουρος αν οι ίδιοι σου οι φίλοι ή οι εν Avopolis συνεργάτες-αρθρογράφοι μπορεί να καταλάβουν.

Οι Tendts είχαν μπει στο ραντάρ μου από το Cheap Poetry της Fair Weather το 2016. Όταν 3 χρόνια μετά βρέθηκαν στο επίκεντρο της nu disco προσοχής με τα remixes των Soulwax, της Kim Ann Fox και του Eric Duncan, το νερό είχε μπει στο αυλάκι για αυτή τη μπάντα που δεν έκανε εκπτώσεις στον ήχο, έπαιζε από μακριά και αγαπημένα το "indie made in Greece" παιχνίδι και που πάντα με γνώμονα το διαφορετικό, προσέγγιζε τον αναλογικό ηλεκτρονικό ήχο από διαφορετική κάθε φορά γωνιά. Η ετικέτα μου, Just Gazing, συναντήθηκε με τους Tendts ακριβώς την εποχή που το τρίο ολοκλήρωνε τον πιο "from Talking Heads to acid electro" δίσκο του και ενώ το label είχε κουραστεί να τραβάει το κιθαριστικό indie κουπί. Το Aquarius Three, από όπου σε κάθε Incoming επεισόδιο ακούμε το εναρκτήριο "Bronze Hands", είναι το album που ήλπιζα κάποια στιγμή να εκδώσω, και ένα βράδυ του Αγίου Δημητρίου ανήμερα (γνωρίζοντας ότι το management της Blessed Madonna θα αργήσει να εγκρίνει το audio αρχείο της κουβέντας μας) αποφάσισα να δώσω στα παιδιά από την Σαλόνικα το βήμα και να μιλήσουν για το making of και τις αγωνίες μιας μπάντας που ευτυχώς, ακόμα δυσκολεύεται να χωρέσει σε tags και δεν σταματά να υψώνει το κοινωνικοπολιτικό της ανάστημα σε κάθε αφορμή.

*Το Aquarius Three στριμάρει παντού και αυτή είναι η ιστορία του.