DE LA MIXTAPE ON SPOTIFY

Αδύνατο να καταλάβει κανείς τι συνέβαινε στο μυαλό των Vincent Mason (aka Dj Mason aka Pasemaster Mase aka Plug 3), Kelvin Mercer (aka Dj Soundsop - Posdnuos aka Plug 1) και του πρόσφατα εκλιπόντα Dave Jolicoeur (aka Trugoy The Dove aka Plug 2) όταν ξεκίνησαν να ηχογραφούν τις ρίμες τους, ακολουθώντας τo hip hop ρεύμα της εποχής από το Long Island της Νέας Υόρκης. Το περίφημο "Plug Tunin’", ακουγόνταν τόσο ερασιτεχνικό και επιτηδευμένα lo-fi στον συνδυασμό ρίμας και beatmaking που είναι να απορείς πώς ξεχώρισαν κόντρα στη πιο καλογυαλισμένη και συνάμα επιθετική εποχή του είδους. Στην διετία 1987 - 1988, η golden era είχε μόλις ξεκινήσει, το gangsta rap των N.W.A. και EPMD έκανε την πρώτη του μαζική επέλαση, οι Public Enemy γίνονταν το Μαύρο CNN για την αντίστοιχη πολιτική αφύπνιση της Νέας Υόρκης και οι Run D.M.C. έπρεπε να ακούγονται ακόμα πιο σκληροί μέσα στα δερμάτινα τους γιατί η Def Jam κυριαρχία σύντομα θα συναντούσε σοβαρό ανταγωνισμό.  Σχεδόν τίποτα, με εξαίρεση το “Talkin’ All That Jazz” single, από το “In Full Gear” άλμπουμ των Stetsasonic, δεν άφηνε χώρο για ένα κομμάτι με την απλότητα και την εξυπνάδα του "Plug Tunin’" στις ρίμες και το eclectic AF sample από το Written On The Wall των Invitations, εμφανώς πιτσαρισμένο προς τα κάτω. 

Καθόλου τυχαία, ο Prince Paul των Stetsasonic ήταν από τους πρώτους που άκουσαν το demo και φρόντισε η κασέτα να φτάσει στα χέρια της Monica Lynch από την Tommy Boy, με την τελευταία να βρίσκεται σε δίλημμα για το αν η arty hip hop εκδοχή των De La Soul θα έβρισκε όντως κοινό. «Αυτός ο ήχος ή που θα δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή και θα γίνει χιτ ή που θα πατώσει εμπορικά καταστρέφοντας και εμάς μαζί» έλεγε χαρακτηριστικά η σιδηρά κυρία του Νεοϋορκέζικου ραπ που όμως ξεκάθαρα άκουγε και έβλεπε στη μπάντα κάτι εντελώς διαφορετικό απ'ότι υπήρχε στην πιάτσα. Άλλωστε και τα δύο σενάρια της έμελλε να επιβεβαιωθούν μέσα στις επόμενες κυκλοφορίες των De La Soul με τη Tommy Boy. Αρχικά το "Plug Tunin’” που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1988 σαν double A-side 12ιντσο με το "Freedom Of Speak (We Got Three Minutes)", κέρδισε σοβαρό χώρο στα ραδιόφωνα της Νέας Υόρκης ειδικά στις λατινο-γειτονιές, κυρίως γιατί ακουγόταν περισσότερο ζωντανό, απλό, όσο το ραπ που έκαναν τα πιτσιρίκια της γειτονιάς και πολύ μακριά από την επιθετική και μονότονη heavy beats μορφή που άρχιζε να παίρνει η ραπ, ενώ δύο χρόνια αργότερα, ακριβώς πάνω στο απόγειο της “3 Feet High And Rising” album επιτυχίας τους, το label θα φλέρταρε με την πτώχευση, χάρη σε ένα sample των Turtles στο ιντερλούδιο του "Transmitting From Planet Mars". Οι 60s rockers από την Καλιφόρνια προσβλήθηκαν από την χρήση του δείγματος στο “You Showed Me” χιτ τους (πίσω στα 1969)  και ζητούσαν αποζημίωση 2,5 εκατομμύριων δολλαρίων, που κατέληξε όπως αποδυκνείει, αυτό το video σε μια εκατοντάδα χιλιάδες δολάρια.   

THE DAISY EXPERIENCE

Κάπως έτσι, τον Μάρτιο του 1989, το "3 Feet High...” κυκλοφορεί, ο ανεπτυγμένος μουσικά κόσμος χορεύει τα “Magic Number” , "Eye Know”, “Say No Go” και “Me Myself And I” (θα υποθέσω ότι το “Buddy” ήταν, είναι και θα είναι κάποιου είδους deep cut) και η De La μπάλα ξεκινάει να ρολλάρει. Σε αυτό που πολλές εγχώριες μουσικές πένες από το πρόσφατο παρελθόν θα ξεπετούσαν ως the rest is history, για μία από τις κυριολεκτικά ιστορικότερες μπάντες του hip hop, απόλυτα υποτιμημένη από τα mid 90s και μετά οπότε οι Έλληνες έμαθαν τι σημαίνει ραπ, είναι απειροελάχιστο το μελάνι που έχει χυθεί για τη σημαντικότητα τους. Είμαστε στο 2023 που είναι η χρονιά που συμπληρώνονται 50 χρόνια hip hop κουλτούρας, που δυστυχώς οι De La έχασαν τον Trugoy (ποδανά Yogurt) αλλά ευτυχώς είδαν τον κατάλογο τους να ξεμπλέκει επιτέλους με publishing δικαιώματα και sampling άδειες και να εμφανίζεται για πρώτη φορά ever στις ψηφιακές πλατφόρμες αλλά ακόμα οι εδώ φύλακες της urban κουλτούρας, δεν έχουν αφιερώσει μερικές έστω γραμμές για το γκρουπ που πρωτοστάτησε του περίφημου Native Tongues κινήματος. Αν στ’αλήθεια κάποιοι μεγάλωσαν με hip hop, τότε μόνο συγκίνηση θα έπρεπε να προκαλούν οι εικόνες και τα videos από το μεγάλο release party στο Webster Hall στις 2 Μαρτίου και πόσο περισσότερο respect να τους δείξει η Μέκκα του μουσικού πολιτισμού από αυτή την απίστευτη εμφάνιση μερικές μέρες πριν στο Tonight Show του Jimmy Fallon. Mάλιστα, στο μεγάλο show του Webster Hall, oποιοσδήποτε ήταν ή υπήρξε σημαντικός στη πορεία όχι μόνο του γκρουπ αλλά και του Νεοϋορκέζικου ραπ ήταν εκεί. Στις μουσικές επιλογές ήταν οι Originals, δηλαδή Stretch Armstrong, Clark Kent, Tony Touch, Dnice και Rich Medina, στην παρουσίαση οι Dave Chappelle και Q-Tip, ενώ από μικροφώνου τίμησαν τον Dave Jolicoeur, σχεδόν άπαντες που πραγματικά μετράνε από την golden era της N.Υόρκης.  Ο λόγος για τους Chuck D, Talib Kweli και Black Thought, που πήραν το μικρόφωνο για να συνοδεύσουν με add lips το soundtrack της βραδιάς. Η Queen Latifah και η  Monie Love εμφανίστηκαν αναπάντεχα μέσα από το κοινό για να ερμηνεύσουν τα “U.N.I.T.Y.” και “Ladies First” ενώ οι Kid Capri, Just Blaze, Common, Pete Rock, Diamond D, DJ Premier, Busta Rhymes, Large Professor και πόσοι ακόμα ανέβηκα στο booth, πήραν το μικρόφωνο και ζέσταναν τον χώρο μέχρι οι εναπομείναντες De La,  Posdenous και Maseo, μαζί με τον Dave Chappelle να μετρήσουν ανάποδα μέχρι τα μεσάνυχτα οπότε και ο κατάλογος του γκρουπ εμφανιζόταν στις ψηφιακές πλατφόρμες. Από εκεί, σε ένα event που είχε γίνει sold out μέσα σε δευτερόλεπτα, ξεκίνησε ένα μεγάλο hip hop party ακριβώς όπως θα το ήθελε ο Plug2.   

https://www.youtube.com/watch?v=FwsxrG31XAk

Στην πόλη που γεννήθηκε το hip hop δεν χρειάζονται άλλωστε μαζικές φιέστες για να αποδοθούν οι τιμές και ο σεβασμός όπως αρμόζει. Όποιος είχε φροντίσει να είναι στον χώρο το μετέφερε στον υπόλοιπο κόσμο και ακριβώς όπως έγινε με την αρχή του φαινομένου De La Soul, η μουσική και το ήθος αυτής της παρέας φρόντισαν για το παγκόσμιο spread. Οι τρεις έφηβοι που ξεκίνησαν την Black Flower Power με το ευρηματικό ντεμπούτο τους, ελάχιστα ενδιαφέρονταν να γίνουν αρεστοί στα ghettos της Νέας Υόρκης. Για την ακρίβεια, αν κάποιος είχε σοβαρές μουσικές γνώσεις και κατανοούσε ότι αυτοί οι τύποι ήταν ικανοί να ραπάρουν με την ίδια άνεση τόσο στο "I Can Go For That" των Hall & Oates, όσο και στο "Not Just Knee Deep" των Parliament ή το “Magic Mountain” των Eric Burdon & War τότε χωρίς δεύτερη σκέψη, ακούγοντας τις άλλοτε χιουμοριστικές και άλλοτε ενδοσκοπικές ρίμες τους καταλάβαινες πόσο μακριά από τον μέσο όρο των rap group βρίσκονταν. Κατά αναλογία, το ένα και μοναδικό στυλιστικό λάθος τους, ήταν όταν στο “Plug Tunin’” φόρεσαν ομοιόμορφες φόρμες και blinks ως άλλοι Run D.M.C. ελπίζοντας να ακολουθήσουν το ρεύμα, μη έχοντας ακόμη πιστέψει και οι ίδιοι ότι έφερναν κάτι τόσο φρέσκο, αισιόδοξο και πολυσυλλεκτικό στη ραπ κουλτούρα, που δεν χρειαζόταν να μοιάζουν με την πληθώρα των ραπ σούπερσταρ της εποχής.  Όταν συνειδητοποίησαν, ότι ο κόσμος έχει κουραστεί από την ραπ πόζα και το ψευτίκο (ή αληθινό) hustlin’, ξεκίνησαν να κάνουν θραύση για αυτό που πραγματικά ήταν σαν προσωπικότητες, ελευθερώνοντας παράλληλα και όλους τους nerd φίλους της ραπ. Αυτούς που έψαχναν τα samples μέσα σε κάθε beat, αυτούς που σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, με αφορμή την επιτυχία του "3 Feet…” θα λάνσαραν την backpack εκδοχή του hip hop και κυριώς αυτούς που κατάφεραν να ελευθερωθούν από την υποχρέωση του να δείχνεις και να ακούγεσαι σκληρός όταν κάνεις ραπ. Όπως λυτρωτικά τοποθετείται και ο Questlove στο Popcast των New York Times, η αποδοχή των De La Soul ελευθέρωσε μια για πάντα τους nerds της Αμερικής από τους επίδοξους bullies. Όταν οι De La ξεκίνησαν να φιγουράρουν στα charts με την D.A.I.S.Y. επανάσταση και τις ρίμες για την αγάπη σε hits σαν το  "Eye Know” οι πάντες υποκλίθηκαν. Η ραπ πιάτσα αναγνώρισε την ευρηματικότητα στα samples και στην παραγωγή του Prince Paul την ίδια στιγμή που οι ρίμες και τo flow, η αλλαγή που έφερναν στο hip hop με τους στίχους τους και το στυλ τους, οι 3 De La Soul, έκανε ξεκάθαρο σε όλους ότι αυτή η παρέα και μαζί όλοι όσοι τους άκουγαν και τους ακολουθούσαν ήταν cool και δεν τους άγγιζε το ganstra rap. 

DE LA SOUL IS DEAD

Less known fact. Από τα διασκεδαστικά videos, τα funky ρούχα και τα χαϊμαλιά, μέχρι τα ψαγμένα samples και την ανάλαφρη ροή των στίχων τους οι De La Soul μέχρι τις αρχές των 90s κουβαλούσαν την ταμπέλα "hippies του hip hop”  για την πλειοψηφία του μουσικού τύπου, ο δε Jolicoeur συνήθιζε να δηλώνει ότι «οι συγκρίσεις με το Woodstock μας άρεσαν γιατί πρόκειται για όμορφες και ιστορικές μουσικές στιγμές αλλά δεν θέλαμε ο κόσμος να μας υπολογίζει μόνο σαν hippy rappers».  Περιέργως, στη διάρκεια της θρυλικής “Nitro World Tour” του LL Cool J με την συμμετοχή των Public Enemy, Eazy E & N.W.A., Big Daddy Kane, Too $hort, EPMD και Slick Rick, οι De La Soul ήταν η μόνη μπάντα που θα τσακωνόταν είτε μεταξύ τους, είτε με μέρος του κοινού σχεδόν κάθε βράδυ. Οι διοργανωτές της περιοδείας, αναγκάστηκαν να τους αφαιρέσουν από το line up από κάποιο σημείο και έπειτα και σίγουρα σε εκείνο το διάστημα ξεκίνησαν να σκαρώνουν το “De La Soul Is Dead” κόνσεπτ.  Μέχρι το 1991 και ενώ είχε ξεκινήσει να ξεδιπλώνεται η Native Tongues μαγεία (δηλαδή το κίνημα που ξεκίνησαν οι De La Soul με τους Jungle Brothers και σύντομα προστέθηκαν και οι Tribe Called Quest) μετρούσε ουκ ολίγα χιτ με singles όπως το "Doin’ Our Own Dang” ή με album όπως το “People’s Instictive Travels And The Paths Of The Rhythm” των ATCQ και σίγουρα μετρούσε ένα ισχυρό κίνημα που προλόγιζε την jazz rap σε συνδυασμό με το συνειδητοποιημένο και εναλλακτικό hip hop. Από εκεί στις αρχές και τα μέσα των 90s ακόμα περισσότερος κόσμος, κυρίως λευκοί πλέον, θα λάτρευαν την μουσική, τους στίχους και τα samples επιπλέον ονομάτων όπως η Queen Latifah και οι Black Sheep.  

Το “De La Soul Is Dead” statement, ήταν παρόλα αυτά, λιγότερο ισχυρό σαν συνθήκη απ'όσο διαβάζεται. Προς τιμήν τους,  σχεδόν ποτέ οι De La δεν άφησαν την πίεση της δισκογραφικής ή του μάνατζμεντ να τους επηρεάσει και πάντα είχαν σαν μοναδικό δημιουργικό στόχο τους να είναι ο εαυτός τους και να περνάνε καλά πάνω στη δημιουργική διαδικασία. Έτσι, όταν ένιωσαν ότι η επιτυχία του “3 Feet…” τους είχε φορτώσει με υποχρεώσεις, σκάρωσαν το “De La Soul Is Dead” logo για να μπορέσουν να αποτραβηχτούν και να συνεχίσουν με τους δικούς τους ρυθμούς να κάνουν τη φάση τους. Το “...Is Dead” τους πήρε 3 ολόκληρα χρόνια και σε μία εποχή που το ραπ ήταν στα ντουζένια του και τα μεγάλα ονόματα τροφοδούτουσαν με νέα μουσική την βιομηχανία σχεδόν ανα τρίμηνο. Και αλίμονο σε όποιον το θεωρεί album με λιγότερη τέχνη και μαεστρία από τον προκάτοχό του μόνο και μόνο επειδή δεν σκόραρε ανάλογες πωλήσεις. Τα “A Rollerskate Jam Named Saturdays” ,  "Ring Ring Ring (Ha Ha Hey)” και το "Keepin’ The Faith" διατήρησαν την επαφή του group με τα charts την ίδια στιγμή που οι jazz rap επιρροές τους θα χάριζαν στα Tribe αδέρφια τους το θρυλικό “Low End Theory”  και η τριάδα “Ooodles Of O’s” - “Talkin’Bout Hey Love” - “Pease Porridge” (μαζί και με το ανατρεπτικό from disco to hip hop Bitties In The BK Lounge) αποτελούν σπουδή στο πως να κάνεις τα beats σου λίγο πιο σκληρά χωρίς να χάσεις το funky και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα σου. 

Χάθηκε άραγε το Daisy μομέντουμ του γκρουπ στα album "Buhloon Mindstate” (1993) και “Stake Is High” (1995);  

Όμως, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να αφήνεις πίσω μια εποχή που είχε πλάκα για όσο διήρκησε και παράλληλα σου έδωσε όλα τα εχέγγυα για να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι και να παραδίδεις soon to be classics album. Μόνο η Village Voice και ο Robert Christgau κατάλαβε ότι στο "Buhloon Minstate" τελείωνε με βαθιά υπόκλιση η δημιουργική συμμαχία των De La Soul με τον παραγωγό Prince Paul. Και ο τελευταίος έφευγε ξεκάθαρα with a bang.  Στο “Patti Dooke” στήνεται ο ορισμός του jazz rap party. Ο Guru προλογίζει, το beat είναι όλο παιγμένο στο χέρι και τα πνευστά των jazz θρύλων Maceo Parker, Fred Wesley και Pee Wee Ellis είναι σαν να λένε σε labels όπως η Acid Jazz του Λονδίνου ή αργότερα η Tru Thoughts , “come and get it, we got it”. To “Ego Trippin (Part Two)” τους συνδέει με το παρελθόν και το μοναδικό μαζικό χιτ του album, το “Breakadawn” ξανακάνει cool για λίγο τον Michael Jackson δημιουργώντας ένα ασύλληπτο mash up με το “I Can’t Help It” και το “Quiet Storm” του Smokey Robinson στη βασική μελωδία. Το beatmaking παιχνίδι και η μουσική βιβλιοθήκη που ξετυλίγεται στο “Buhloon…” αποτελούν ακόμα και σήμερα σοβαρή σπουδή για εκκολαπτόμενους beatmakers, ενώ σε επίπεδο ανοιχτόμυαλων συνεργασιών, οι ακροατές θα χρειάζονταν δεκαετίες για να χωνέψουν ότι στο soundtrack της ταινίας Judgement Night, οι De La είχαν διαλέξει να συνεργαστούν με τους Σκωτσέζους indie pop rockers Teenage Fanclub. 

Τρία χρόνια αργότερα,το 1996, έρχεται το πιο υποτιμημένο αριστούργημα τους "Stake Is High”. Η στιγμή που αποφασίζουν να γίνουν εσωτερικοί, σκοτεινοί και να ραπάρουν για τον ελέφαντα στο δωμάτιο της hip hop βιομηχανίας. Το gangsta rap που ποτέ δεν χώνεψαν, την εμπορευματοποίηση του ήχου και την ανούσια East Vs West Coast διαμάχη που στο ομότιτλο κομμάτι, οι De La ως άλλοι προφήτες για μία ακόμη φόρα, την κατατάσσουν ως την απόλυτη παρακμή για την hip hop κουλτούρα. Το γεγονός δε, ότι διάλεψαν από όλη την σπουδαία καριέρα τους αυτό το κομμάτι για την επιστροφή τους στα κοινά, με την εμφάνιση στο Tonight του Fallon αναδυκνείει την σημασία του.  Και εδώ ο Dave “Trugoy” Jolicoeur τα λέει όπως αληθινά (ήταν και) είναι "I'm sick of bitches shakin' asses / I'm sick of talkin' about blunts / Sick of Versace glasses / Sick of slang / Sick of half-ass awards shows / Sick of name brand clothes…” ενώ στην παραγωγή φιγουράρει το όνομα του ανερχόμενου τότε Jay Dee aka J. Dilla, που παραδίδει ένα από τα πρώτα του mainstream δείγματα πριν καταταγεί στους Soulquarians και μεγαλουργήσει για λογαριασμό αστέρων όπως η Janet Jackson, οι Pharcyde ή ο Busta Rhymes. Σε άλλες αξιομνημόνευτες συμπτώσεις του "Stakes Is High”, ο επίσης ανερχόμενος Mos Def παίρνει το βάπτισμα του πυρός στο “Big Brother Beat” και η ιδιαίτερη χροιά του Common περνάει σε ακόμα πιο μαζικά ακροατήρια με το “Bizness”. Κάθε άλλο παρά εύκολη θεωρείται η παρακαταθήκη του “Stakes Is High” αλλά το γκρουπ το υποστήριξε τουράροντας το σχεδόν 3 χρόνια ασταμάτητα και όπως συνηθίζεται σε περιπτώσεις μουσικών ευαγγελιστών χρειάστηκε να περάσει παραπάνω από μια ολόκληρη δεκαετία και μερικές δημόσιες εμφανίσεις του Jonah Hill με Stakes Is High t-shirt για να επιβεβαιωθεί το cult status του album. 

Από τα 00s μέχρι σήμερα 

Αν υπήρχε ένα ραπ γκρουπ που δικαιούταν να μπει με το δεξί στη νέα χιλιετία και να διαιωνίσει τα θεματικά album του αυτοί ήταν οι De La Soul. Το Art Official Intelligence κεφάλαιο χωρισμένο στις Mosaic Thump και Bionix ενότητες περιλάμβανε κοφτερά και καλογυαλισμένα beats που δανείζονταν από τις συχνότητες του ασταμάτητου τότε R&B εμπορικού ρεύματος και σε επίπεδο συνεργασιών, (με εξαίρεση το ξεσηκωτικό “All Good?” με την Chaka Khan και το βαθύ “Watch Out” με τον Κουβανό περκασιονίστα Perico Hernandez) εξαργύρωνε την κληρονομία τους. Προφανώς και όλοι, από τους Beastie Boys μέχρι τον Busta Rhymes, τον Redman, τον B Real, τον Xzibit και τον Cee Lo Green ή τον παλιό τους γνώριμο Slick Rick, έδωσαν το παρών σε μια δυάδα κυκλοφοριών που στο σύνολο της ναι μεν διατηρούσε το legacy αλλά ακολουθούσε τα beatmaking και παραγωγικά standards της βιομηχανίας και σε ελάχιστες περιπτώσεις έδινε την αίσθηση μουσικής που θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες τάσεις. 

Μέχρι και τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, οι De La Soul δυσκολεύτηκαν να κάνουν ένα δυνατό comeback στις συνειδήσεις των hip hop heads που τους είχαν συνδέσει με μέρος της χρυσής 90s εποχής. Όμως στο Grind Date του 2004, μέρος, αν όχι όλη η μαγεία τους επέστρεψε. Ο Dilla επιστρέφει σε μέρος της παραγωγής και επιπλέον συστήνει στην τριάδα τον αξιότιμο διάδοχο του Madlib. Τα samples σε κομμάτια όπως τα "Much More”, "Shipping Bags", "He Comes feat. Ghostface” και  “Days Of Our Lives feat. Common” επαναφέρουν πρωτοκλασσάτα ονόματα όπως ο Shuggie Ottis, οι YES, οι Ohio Players και ο Eugene Record στις μελωδικές βάσεις και τα beats των Dilla, Supa Dave West και Madlib κάθονται σαν έτοιμα από πάντα πάνω στις reloaded και γεμάτες αυτοεκτίμηση ρίμες των De La Soul. Λίγο πριν το Jamaican φινάλε του "Shoomp" με τον Sean Paul, ο επίσης GOAT MFDOOM κάνει την εμφανίση του στο "Rock Co.Kane Flow" που ακόμα και σήμερα ακούγεται κυριολεκτικά σαν το STONE COLD CLASSIC κομμάτι που είναι, ιδανικό για να διδάσκεται παντού σε επίπεδο beatmaking, sample κοπτοραπτικής και ασφαλώς αψεγάδιαστου flow. 

Τέλος, χρειάστηκε να περάσει μια σχεδόν βασανιστική δεκαετία όπου οι De La Soul έμειναν παρατηρητές, ή περιστασιακοί συνεργάτες του τρόπου με τον οποίο άλλαζε η μουσική βιομηχανία. Οι λογαριασμοί τους με την Tommy Boy σε μια μπερδεμένη σούμα που περιλάμβανε εκκαθαρίσεις πωλήσεων και εκκαθαρίσεις από εξαγορά δικαιωμάτων για χρήση samples δεν επέτρεπαν σε καμία από τις δύο πλευρές να δώσει άδεια για ανέβει ο πίσω κατάλογος τους στις ψηφιακές πλατφόρμες και μοιραία κάπου το 2015 το γκρούπ λάνσαρε μια kickstarter καμπάνια και πήρε εν μέρει την τύχη στα χέρια του. Το “And The Anonymous Nobody…” αποτυπώνει δισκογραφικά την κορύφωση του σεβασμού που τρέφει ο μουσικός κόσμος στο έργου τους, με συμμετοχές παντός είδους, από τον Damon Albarn και τον David Byrne, μέχρι την Estelle, τον 2 Chainz, τους Little Dragon, τον Snoop Dogg, την Jill Scott, τον Pete Rock και τον Roc Marciano μεταξύ άλλων. Μουσικά υπήρξε λιγότερο ριζοσπαστικό σε σύγκριση με το "Grind Date” αλλά το γεγονός και μόνο ότι η μπάντα είχε αποφασίσει να επιστρέψει στα κοινά και να βρει τον τρόπο να μοιραστεί με τους φανς ξανά υλικό σήμαινε από μόνο του πολλά. Στα 10 χρόνια καλλιτεχνικής ξηρασίας, οι ρίζες και το δέντρο που είχαν φυτέψει τουλάχιστον 30 χρόνια πριν, είχε σκεπάσει όλων των ειδών τους hiphop underdogs. Αυτούς που ένιωσαν διαφορετικά από τον μέσο όρο και την εξέλιξη του gansta rap και κουβάλησαν την εναλλακτική ραπ κουλτούρα ακόμα και μέσα σε ένα backpack με τις όποιες αντιξοότητες των πενιχρών πωλήσεων ή των συναυλιών με μικρή απήχηση. Αν στα 90s γινόταν ξεκάθαρο ότι οι Native Tongues, οι ATCQ, οι Black Sheep ή ακόμα και οι Roots ήταν συνέχεια της DAISY εμπειρίας, στα 00s ονόματα όπως οι MFDOOM - Madlib - Jay Dilla με την Stones Throw παρέα τους φρόντισαν να διατηρηθεί αληθινή η αγάπη για το oldschool rap που έχτισαν και στα ζόρικα 10’s χρειάστηκε η ποπ αρωγή των Gorillaz, ένα Fela Soul (Fela Kuti Vs De La Soul) mash up του Amerigo Gazaway και το Are You In? mixtape της Nike για να φτάσουμε στο “…The Anonymous Nobody” και φέτος στην πανηγυρική  είσοδο του καταλόγου τους στις ψηφιακές πλατφόρμες (αφού λύθηκαν προβλήματα πενταετίας σε επίπεδο δικαιωμάτων), το χρονικό αυτής της παρέας (που δυστυχώς στις 12 Φεβρουαρίου έχασε τον Dave the Dove Joliceur) κινείται παράλληλα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το χρονικό της πιο ανατρεπτικής μουσικής φόρμας στη σύγχρονη ιστορία του ήχου. Γιατί οι De La Soul, ήταν, είναι και θα είναι το αληθινό Hip Hop.