Ας ξεκαθαρίσουμε αυτό. Το κλείσιμο της μουσικής στην εστίαση της χώρας μας λίγες φορές συγχρονίστηκε με ανάλογα μέτρα στον υπόλοιπο κόσμο. Στο Μεξικό, για παράδειγμα, τα party δεν σταμάτησαν ποτέ και στις αναπτυγμένες χώρες -που η μουσική βιομηχανία είναι όντως μέρος του ΑΕΠ- ακόμα και τώρα, με την “Ο” σε έξαρση, εξακολουθούν ελεγχόμενα και υπό συνθήκες να διεξάγονται event.

Και όπως η Ελλάδα δεν κατάφερε να ανταποκριθεί σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες στη θεματική “πανδημία και διασκέδαση”, έτσι και αυτό το mix που παραθέτω δεν διεκδικεί τον τίτλο του “αντικειμενικού” σε επίπεδο καταγραφής των παγκόσμιων dance τάσεων.

Και πώς θα μπορούσε άλλωστε. Η χορευτική -ηλεκτρονική κατά βάση- μουσική, βρέθηκε στον πάγο για μια ολόκληρη χρονιά -το 2020- και, καθόλου τυχαία, ένα από τα πιο δυνατά dance κομμάτια του 2021, το “Marea (We’ve Lost Dancing)” έγινε viral καταγράφοντας ακριβώς αυτό. Το “κενό” στις ψυχές και τα σώματα των clubbers και των djs στη χρονιά που ξεχάσαμε να χορεύουμε.

Το 2021, όμως, έστω για λίγο (αυτό το σημείωμα γράφεται στις 30/12 με την κυβέρνηση να βάζει στο στόχαστρο για μία ακόμη φορά τη μουσική) όσοι έχουμε βιώσει “God Is A Dj” parties, πήραμε όντως τη ζωή μας πίσω.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ετικέτες όπως η “Higher Ground” του Diplo επανέφεραν τον house ήχο στα μαζικά ακροατήρια και “έθαψαν” για τα καλά το EDM παράδοξο. Το house που έχτισε ο Frankie ήρθε και πάλι στην επιφάνεια και ο μυστικισμός που έκρυβαν οι deep house παραγωγές ονομάτων όπως οι Keinmusik συνάντησαν την περσινή και προπέρσινη μόδα του afro house, με αποτέλεσμα ο Rampa να υπογράφει παραγωγές στο album του J Balvin και ο Black Coffee να συγχρονίζει τη μουσική του σε σκηνές του νέου Matrix.

Οι χρυσές δουλειές αυτού που παλαιότερα ονομάζαμε tribal house είχαν τα πάνω και τα κάτω τους ακόμα και στη χώρα μας. H ετικέτα Madoras In Da House, με βάση πλέον την Αθήνα, δημιούργησε ένα εντυπωσιακό dj residency στο νέο bar/club/ restaurant “Diego” στο Θησείο, αλλά παράλληλα είδε τα καπέλα με το logo της να φιγουράρουν σε κεφάλια παιχτών του Big Brother. Και αυτό από μόνο του, μαζί με δύο τουλάχιστον ελληνόφωνα ραπ tracks να βασίζονται στα χορευτικά 4/4, το “Nasa” του Saske και electro banger “Coco” του Trannos, σφραγίζουν την επικράτηση του house ύφους στις προτιμήσεις όσων τροφοδοτούν την bar / club κουλτούρα. Οι πιο πιουρίστες, βέβαια, είδαν τους θρύλους των Hernan Cattaneo, Sasha & Digweed να επιστρέφουν στους progressive θρόνους τους και ασφαλώς το ζήσαμε και εμείς μαζί τους.

Όμως, το soundtrack στα λίγα -πλην ξέφρενα- πάρτι που συνέβησαν φέτος ήταν πολυσύνθετο. Η τέκνο, ειδικά στην ακραία, πιο σκοτεινή, πιο γρήγορη εκδοχή της, εξέφρασε τον ψυχαναγκασμό των συνθηκών που βιώνουμε και -εννοείται ότι- σε συνδυασμό με τις ανάλογες ουσίες, οι πιτσιρικάδες βρήκαν τη λύτρωση σε djs όπως η Charlotte De Witte και κοφτερά κομμάτια όπως το "Say It Loud" του πρότζεκτ Planetary Assault System, από τον Luke Slater, για την πάντα αξιόλογη Token. Τσεκάρετε στο ίδιο ύφος και τον Ελληνορώσο Stef Mendesidis για την Klockworks του Ben Klock.

Tα breaks, στη μορφή της jungle, της drum&bass ή του UK Garage, στις πιο σκοτεινές και φουτουριστικές εκδοχές τους, επέστρεψαν πιο ακμαία από ποτέ. Tα eps των  Currency Audio, Blawan και Brazen, το album του Joy Orbinson καθώς και το φοβερό Dj Kicks του Special Request είναι τα αποδεικτικά σας.

* Δε διαβάσατε ποτέ από μένα κάτι για το φετινό album των Bicep και αυτό θα πρέπει να σημαίνει κάτι.

Τέλος, η μητέρα όλων, η disco, στη διευρυμένη και μαζική πλέον εκδοχή της, αυτή που συγγενεύει με τη house, έγινε η “τσίχλα” στα dj set όλων μέσα από τις παραγωγές του Purple Disco Machine (που σχεδόν ανέστησε όλο τον πίσω κατάλογο της Defected), τα edits της Νεοϋορκέζικης Razor N Tape και άφησε την ανθεμική πιάνο εκδοχή της να μπασταρδευτεί με τη studio φρεσκάδα, που έκανε δίσκους όπως του Fred Again ή του Dj Seinfeld και αναρίθμητα singles από το “Looking For Me” του Diplo μέχρι το “When Pianos Attack” του Bruise.

Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, το πνεύμα της disco έτσι όπως την εξάπλωσε ο Larry Levan, αναπαύθηκε και φέτος στην εξαιρετική συλλογή The Sound Of Mercury Rising του θρύλου Dj Harvey ενώ η σύντομη Italo disco μόδα που ενέπνευσε βασικό μέρος του mix που συνοδεύει το κείμενο, είδε δύο τουλάχιστον σπουδαίες νέες εκδοχές του ήχου. Αρχικά η ενδιαφέρουσα συλλογή Make Italo Disco Great Again στην ετικέτα Fauve από το Hong Kong και το περίφημο “Foundations” κόνσεπτ των Soulwax.

Διαβάζεται σαν να είχαμε στ’αλήθεια τεράστιο όγκο dance κυκλοφοριών, αλλά πραγματικά βγήκαν σχεδόν τα μισά σε σχέση με άλλες χρονιές. Λίγο η στροφή των ακροατών στην ambient και λίγο το μούδιασμα για το πώς συμπεριφέρεται κανείς “υπό περιορισμούς”, σίγασε αρκετά dance όπλα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ότι οι εισπρακτικές επιτυχίες της χρονιάς είχαν χρονοκαθυστερήσεις, όπως όμως συνήθως συμβαίνει στα “μηδέν όρια” που πρέπει να υπάρχουν για να στηθεί ένα καλό πάρτυ. Το χιτ του καλοκαιριού “Love Tonight” είχε κυκλοφορήσει το 2017, το viral “Friday” (then) έδωσε νέα ζωή στο 90s χιτ Nightcrawlers και το ίδιο ισχύει για το πρόσφατο must “It’s Not Right” του Gianni Romano που σαμπλάρει Whitney από το 1998. Μαζί και το “Do It, To It” του Acraze που επίσης δανείζεται τα φωνητικά των Cherish από το 2006 και είναι ενδεικτικό της sing along τάσης που μεγάλωσε στην πλάτη της πανδημίας. Ο κόσμος προτίμησε τα ανοιχτά και μαζικά event για να επιστρέψει στη χορευτική μουσική και σε τέτοιες συνθήκες οι djs είτε διαλέγουν τη “harder faster” μορφή δίσκων, είτε “ξεθάβουν” μεγάλες μελωδίες που είχαν καιρό να ακουστούν.

Αμφότερα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μπορεί να έσωσαν την dance βιομηχανία μέσα στο κρίσιμο 2021, αλλά απουσιάζουν από το mix που επιμελήθηκα προκειμένουν να ξεπροβοδίσω με dj τρόπο το 2021.

Σχετικά με το mix λοιπόν. Όταν οι καλοκαιρινές περιοδείες ή τα Σαββατιάτικα σετ στο Poco A Poco της Λουκιανού καλούν για “δοκιμασμένα” στο κοινό κομμάτια, το αντίδοτο βρίσκεται στις dj αρχές που δίδαξαν πρότυπα όπως ο sir Andrew Weatherall. Παρεμπιπτόντως, αυτή ήταν η χρονιά που “έφυγαν” ο Chicago house θρύλος Paul Johnson και ο Virgil Abloh, που μπορεί στο djing να μην ήταν τόσο επιδραστικός όσο στο design, αλλά ήξερε να διαλέγει τους δίσκους του και τους μουσικούς συνεργάτες του σωστά.

Πίσω στο mix, ό,τι ακούσετε είναι κυκλοφορίες του 2021, αλλά θα ήταν άδικο και θα θύμιζε Ministry Of House συλλογή αν απλά μίξαρα χωρίς άποψη, χιτ άφτερ χιτ.

Αν όντως ψάχνετε κάτι τέτοιο, ίσως το καλοκαιρινό feelgood mix μου σας ταιριάξει καλύτερα. 

Στη χειμερινή εκδοχή του, όμως, διάλεξα να πω την dj ιστορία μου σε μία μορφή που συμβαίνει σπάνια. Η φήμη του party dj μού έχει αποφέρει την εύκολη “οικονομικά” ζωή, αλλά παράλληλα έχει στερήσει τη φήμη του σπέσιαλιστ dj, τουλάχιστον στους ήχους που με μύησαν από τα τέλη των 90s οι Smagghe & Weatherall. Το να διαλέγεις δίσκους που κλιμακωτά “αιχμαλωτίζουν” τον ακροατή είναι κάτι που πλέον δεν συμβαίνει στους χώρους που “πρέπει” να έχει κατανάλωση. Όμως, ο τετραψήφιος αριθμός από promo emails που έρχονται από ενδιαφέροντα labels παγκοσμίως, κάπως πρέπει να βρει -έστω και με αυτό τον σύντομο τρόπο- τον δρόμο προς τα αυτιά των ακροατών.

Αυτό που καταγράφει το mix, είναι η μουσική μου αλήθεια, που όμως σπάνια εκφράζεται δημόσια. Μια απόπειρα να “στήσω” την ιδανική ψυχεδελική ατμόσφαιρα με κυκλοφορίες του 2021 και κάπως -ειδικά- προς το τέλος να κρατήσω και τα προσχήματα παίζοντας 3-5 δίσκους που “έσπασαν” ακόμη και στις mainstream πιάτσες.

Φορέστε τις πυτζάμες, σερβίρετε το αγαπημένο σας απεριτίφ και πατήστε το play.

Αν το Shazam δεν βοηθήσει το playlist, θα χαρώ να απαντήσω εδώ στα DM σας.  

Ακούστε εδώ το mixtape: