Ξεκινάω να βάζω λέξεις κάτω για να περιγράψω το νέο Diggin Podcast που αφορά Ελληνικές διασκευές σε «ξένα» τραγούδια από το 1960 ως και το 1990 και το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό πρώτα είναι η Αμερική. Βλέπεις, μικρές αγορές όπως αυτή της Ελλάδας πάντα θα ζει στην σκιά της μεγαλύτερης χώρας σε μουσική στον πλανήτη, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια, εμείς πάντα φλερτάραμε με την γειτονική Ιταλία και την Γαλλία, αλλά και πάλι μεγάλες αμερικάνικες επιτυχίες ποτέ δεν μας άφηναν αδιάφορους και έχουμε πολλές δικαιολογίες γι αυτό. 

Εκκίνηση με τον μεγάλο Ζακ Ιακωβίδη που έβαλε για τα καλά τις βάσεις για την Ελληνική Παρλοφών όταν διασκεύασε το "Άναψε το τσιγάρο" που αποτελεί την εξαίρεση στο εν λόγω αφιέρωμα γιατί είναι το ιδανικό intro, σε ecstatic λάτιν ρυθμούς. Δίνοντας την σκυτάλη στον μετρ του μπουζουκιού Γιάννη Σταματίου που έγραψε ιστορία με την μεγαλύτερη επιτυχία του σημαντικότερου εκπροσώπου του μεταπολεμικού σανσόν, Ρομέν Ζωρζ Μπρελ. Το διάσημο "Ne me quitte pas" εδώ ακούγεται πιο δραματικό μπλέκοντας την Βέλγικη αύρα του Ζακ με την ελληνική κουλτούρα και εξελίσσοντας την σε ένα τραγικό πανηγύρι. Προχωράμε ή και όχι. Μια από τις πιο διαδεδομένες φάσεις στα ένδοξα 60s ήταν και αυτή των διασκευών από τις pop μπάντες Ελλήνων πιτσιρικάδων όπως αυτές των Persons στο "Time of the Season" των Zombies, του "Happy Together" των Turtles από τους δικούς μας The Blue Rocks στην Panvox του Μάρτιν Γκεσάρ αλλά και των Babylon που έσκισαν το "I'm A Man" των The Who δίνοντας ρεσιτάλ με το καυτό τους drums solo στην μέση. Μην παρεξηγηθώ, εδώ η επιλογή αφορά πολύ γνωστά τραγούδια που διασκευάστηκαν από Έλληνες πιτσιρικάδες, εξηγούμαι γιατί ουκ ολίγες φορές μπάντες όπως οι Charms και οι Idols τα κατάφεραν δίνοτας πόνο σε ευρωπαϊκά hits της εποχής. 

Φτάνοντας στην τρέλα των 70s-80s, όπου πολλοί εγχώριοι μουσικοί αποπειράθηκαν να κάνουν με δικό τους τρόπο disco pop επιτυχίες, τις πιο πολλές φορές με πολύ καλό αποτέλεσμα στο τέλος. Τρανό παράδειγμα του Πλάτων το "Έτσι είναι η Ζωή" στο Don't Go'' των Yazoo αλλά και στο "Why Did You Do It" που ερμήνευσε με επιτυχία η πάντα καλή Ελένη Δήμου ως "Μαύρο Κοστούμι". Μην κρυβόμαστε, πολλά από αυτά τα tracks προκαλούν έντονη χαρά ως και γέλιο, δεν θα σας μαλώσω αν αισθανθείτε κάτι από αυτά. Μην μείνετε όμως εκεί, η μουσική είναι καλή και μην ξεχνάτε, μιλάμε για ένα χούι που είχαν μέχρι και οι Ινδοί διασκευάζοντας άπειρα hits με τον μοναδικό τους Bollywood τρόπο. Βέβαια αυτοί είχαν πάντα την δύναμη και εισήγαγαν την κουλτούρα τους σε κάτι ξενόφερτο, όχι όπως εμάς που απλά θέλαμε να αντιγράψουμε και να οικειοποιηθούμε την φήμη μεγάλων καλλιτεχνών. Το θετικό στην δική μας περίπτωση θα είναι πάντα ο ελληνόφωνος στίχος που κατ εμέ κερδίζει και στο τέλος της ημέρας ξεχωρίζει. Εξάλλου η μουσική απ όπου και αν προέρχεται σε κάνει κομμάτι της, την βιώνεις και αντλείς από αυτήν ότι έχεις περισσότερο ανάγκη να ζήσεις. Δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω το "Είναι Σκληρή" του Τάκη Αντωνιάδη στο "The Look" των Roxette που βάζω πιο ψηλά και από τον άξιο Θέμη Αδαμαντίδη με το "Careless Whisper" του George Michael από τον πρώτο του δίσκο με την αφάνα στο εξώφυλλο ως "Ακόμα Σ'αγαπώ" που παίζει για κλείσιμο. Συγγνώμη αλλά λατρεύω το original.

Αξιοσημείωτες είναι και οι περιπτώσεις της Μαίρης Δαλάκου που διασκεύασε πρώτη βραζιλιάνικο track από την ηχογράφηση της στην μπουάτ "Απανεμιά" με περίσσια χάρη και μια αυθεντικότητα στον ήχο αλλά και αυτή των ξενιτεμένων Ελλήνων του Καναδά, Athenians of Toronto που μετέτρεψαν το τεράστιο "Light my Fire" των The Doors σε "Έλα αγάπη μου κοντά" με το πρώτο μέρος με ελληνόφωνο στίχο και το δεύτερο μέρος με αγγλόφωνο. Μια πραγματική βόμβα! Για το τέλος όμως άφησα το καλύτερο. Λίγες είναι οι περιπτώσεις σαν αυτή του George Loukas. Τραγουδιστής από τα 60s με τέσσερα πάρα πολύ καλά 7'' singles shake garage pop και γενικότερα δυνατή πορεία στην ελληνική σκηνή του 60. Ως εδώ καλά. Για κάποιο περίεργο λόγο το 1981 όμως δεν θέλει να κάτσει ήσυχος και κυκλοφορεί το "Il Silenzio", ένα ολοκληρωμένο LP με 14 κομμάτια στην Venus Tzina Records. Επιστρατεύει τους χαρντροκομεταλάδες Heaven and Hell, τους μετονομάζει σε Danaians - Δαναούς και το πάρτυ παίρνει φωτιά. Ένα πραγματικό καλτ αριστούργημα, από τα λίγα στην ελληνική δισκογραφία. Στο cover ο George αγναντέυει την θέα καπνίζοντας, πιτσιρικάς όταν ήταν φαντάρος ενώ στην φώτο στο gatefold είναι στην ηλικία της κυκλοφορίας του δίσκου, ηχητικά μόνο σαν βρωμόξυλο θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω στο σύνολο. Δεκατέσσερα κομμάτια παιγμένα στο τέρμα και πνιγμένα στο fuzz, χύμα ενώ η κουρασμένη φωνή του Loukas παλέυει κυριολεκτικά με τα άγρια κύματα. "I was made for loving you baby" ή "Είμαι πια για σένα μωρό μου". Από την disco στο hard rock και πίσω. Ultra cult και ultra rare! Νομίζω πως θα σας φτιάξει την διάθεση στο λεπτό όσο και χαοτικό να είναι το αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά το "Είμαι πια για σένα" σκίζει μέσα στα άπειρα λάθη του ως ένα πραγματικό καλτ έπος και άξιζε την θέση του στο τελευταίο Diggin' Podcast. Όλε! 

TRACKLIST

Ζακ Ιακωβίδης - Give me a light baby
Γιάννης Σταματίου - If you go away
Persons - Είσαι το κορίτσι που αγαπώ
The Blue Rocks - Παντοτινά οι δυο μαζί
Babylon - Είμαι αυτός
Πλατών - Έτσι είναι η ζωή
Τάκης Αντωνιάδης - Είναι σκληρή
Ελένη Δήμου - Μαύρο κουστούμι
Μαίρη Δαλάκου - La fille d’Ipanema
Athenians of Toronto - Έλα αγάπη μου κοντά
George Loukas and the Danaians - Είμαι πια για σένα
Θέμης Αδαμαντίδης - Ακόμα σ'αγαπώ