Η εποχή που το EP Christmas περίμενε υπομονετικά ώστε να πάρει τη σειρά του στις καθημερινές λίστες που παίζουν στο σπίτι και στο γραφείο, είχε σχεδόν φτάσει. Τον τελευταίο μήνα οι αντοχές του ζευγαριού από το Duluth της Μινεσότα δοκιμάζονταν για μία ακόμη φορά. Οι προγραμματισμένες εμφανίσεις στα πλαίσια της ευρωπαϊκής περιοδείας των Low, της μπάντας που σχημάτισαν στις αρχές των 90s o κιθαρίστας Alan Sparhawk και η γυναίκα του Mimi Parker (τύμπανα - φωνητικά) είχαν αναβληθεί προκειμένου να περάσει η Parker έναν ακόμη κύκλο θεραπειών για την αντιμετώπισή της ασθένειας της. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι Mimi Parker “υπέκυψε” το βράδυ του Σαββάτου - 5 Νοεμβρίου, ή απλά, “she past away, surrounded by family and love” όπως έγραψε ο Alan, λίγες μέρες πριν η γαλήνια ερμηνεία της στο “Just Like Christmas” δώσει για μία ακόμη χρονιά νόημα σε αυτή την εποχή του έτους.

Με τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας, όπως αυτή ραγδαία εξελίσσεται τα τελευταία δέκα χρόνια, σχήματα όπως οι Low που κυκλοφόρησαν το ατμοσφαιρικό ντεμπούτο “I Could Live In Hope” πίσω στο 1994 θα μπορούσαν να επαναπαύονται στην αμερικάνικη ανεξάρτητη ροκ γαλαρία, δίπλα σε ονόματα όπως οι Built To Spill, οι Sonic Youth, οι Pavement, ή οι Neutral Milk Hotel. Η μελαγχολία στους στίχους, η μινιμαλιστική προσέγγιση στις ενορχηστρώσεις και οι "χαρακτηριστικά" αργές ταχύτητες των κομματιών τους, αποτέλεσαν αρχικά το αντίδοτο απέναντι στη σπίντα και τον θυμό της grunge αλλά μέχρι την αλλαγή του αιώνα, η παγκόσμια μουσική βιομηχανία τους είχε αποδεχτεί σαν μια σπουδαία μπάντα που βασισμένη στις μελωδίες των φωνών και τις ερμηνευτικές ικανοτήτες που διέθεταν τα δύο βασικά μέλη, είχε την άνεση να μετατρέπει σε μυσταγωγία κάθε της ζωντανή εμφάνιση.

Σε πείσμα των γρήγορων ρυθμών με τους οποίους κατανάλωνε indie rock η Αμερική μετά το grunge και κυρίως σε πείσμα της παγκόσμιας τάσης του σήμερα που θέλει τους αφανείς ήρωες των 90s να “περιμένουν” την αλγοριθμική αναγνώριση και τη δικαίωση από τις επόμενες γενιές ακροατών, ο Alan και η Mimi δεν σταμάτησαν να αλλάζουν και να εξελίσσονται. Κάπως έτσι, την ίδια στιγμή που κομμάτια όπως το “Lullaby” με το πέρασμα του χρόνου μετατρέπονταν σε low key ύμνοι για την dream pop γενιά, το ζευγάρι εξερευνούσε τους υπερηχητικούς ορίζοντες των ηλεκτρονικών πηγών και χωρίς να απομακρύνεται από τον “εσωτερικό” ήχο του, ξεκίνησε να πειραματίζεται με την βοήθεια και του Steve Albini στo εξαιρετικό "Things We Lost In The Fire" και από το 2005 μέχρι και σήμερα (aka The Sup Pop era) με υποδειγματικές κυκλοφορίες όπως το "The Great Destroyer" συνέχισε να καινοτομεί και να συγκινεί.

Κομμάτια όπως το “Always Trying To Work It Out” μέσα από το εντυπωσιακό “Double Negative” του 2018 που τους έφερε ξανά σε περίοπτη θέση μεγάλων φεστιβαλικών σκηνών όπως το Ισπανικό Primavera, ή μεγάλες μελωδίες μέσα από ριζοσπαστικές παραγωγές όπως το φορτωμένο συναισθηματικά “Days Like These” από το υπέροχο περσινό “HEY WHAT”, αποδεικνύουν περίτρανα την αστείρευτη έμπνευση και τη διαχρονική πρόοδο μιας μπάντας που αν μη τι άλλο έπαιξε κόντρα στα indie standards και κέρδισε πολλά περισσότερα καλλιτεχνικά στοιχήματα από τον άχαρο “slowcore” χαρακτηρισμό που τις προσέδωσαν όσοι ήθελαν να κατηγοριοποιήσουν τον ιδιαίτερο ήχο τους στα μέσα των 90s.

Η μουσική των Low, ίσως από τα πιο εύστοχα επιστρατευμένα ονόματα συγκροτημάτων ever, το μόνο που ήθελε ήταν να μυήσει τους ακροατές στον δικό τους, χαμηλών ταχυτήτων ή παλμών, ενίοτε ακόμη και υπόκωφων εξάρσεων -αλλά πάντα με βάθος συναισθημάτων μουσικό κόσμο. Και αν τα κατάφερε και θα μείνει για πάντα χαραγμένη σε όσους αποφάσισαν να τους ξεχωρίσουν από την ιστορία της σύγχρονης ανεξάρτητης μουσικής, είναι γιατί η χημεία και η αγάπη ανάμεσα στα δύο ιδρυτικά μέλη έφτανε και περίσσευε ώστε να δώσει έμπνευση σε άπειρα σχήματα που ζήλεψαν τον ήχο και το ύφος τους. Το δε ήθος, ήταν -είναι και θα είναι-αξιοπρεπέστατο, ειδικά στις social media εποχές και ασφαλώς είναι εκεί για όλους, να το προσέξουν και να παραδειγματιστούν από αυτό.

Από το συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Sparhawk μέχρι τα σπιτικά live session τους στα lockdown, οι Low υπήρξαν υπόδειγμα αληθινής και αφοσιωμένης στα indie ιδανικά μπάντας.

Άλλωστε, δισκογραφικά συνδέθηκαν με μερικά από τα σπουδαιότερα ανεξάρτητα labels της Βορείου Αμερικής, από την ακμαία Kranky στα τέλη των 90s (τότε το σπίτι των σπουδαίων Godspeed You! Black Emperor) και έπειτα με την πάντα υπολογίσιμη Sub Pop.

Το συνοδευτικό podcast καταγράφει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της δισκογραφίας τους και μοιράζεται λιγότερο γνωστά γεγονότα από τα 28 χρόνια της πορείας που είχε μιας από τις σπουδαιότερες indie μπάντες όλων των εποχών.