Όταν σκέφτηκε ο Δημήτρης Λιλής πως ήταν επείγον να συμπεριληφθεί ένα podcast στο αρχείο των MyPodcasts του Avopolis για την Creep Records, μήνες μετά από την προβολή του Return Of The Creeps, αντανακλαστικά σκέφτηκα πως ο καταλληλότερος για να μιλήσει θα ήταν ο ίδιος ο Μπάμπης Δαλίδης. «Ούτε κι εγώ θέλω να διηγούμαι συνέχεια αυτές τις ιστορίες, είναι λίγο πολύ γνωστές. Και το πώς φτιάχτηκε η εταιρεία, και το πώς μοίραζα τους δίσκους, και όλες οι λεπτομέρειες – το κύκλωμα των ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρονται, τις έχει μάθει. Για μας είναι σημαντικό, έτσι κι αλλιώς υπήρξε ένα κομμάτι της ζωής μας. Βλέπουμε ότι υπάρχει ενδιαφέρον κι από άλλους ανθρώπους, κι από τις νεότερες γενιές.» είχε πει πριν μερικά χρόνια σε μια συνέντευξή του στον Παναγιώτη Μένεγο και την Popaganda, όταν ακόμη η κουβέντα γυρνούσε γύρω από το ντοκιμαντέρ «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» και απ’ το βιβλίο του Κολοβού «Κοινωνικά Απόβλητα – Η ιστορία της πανκ σκηνής στην Αθήνα 1979-2015.» (εκδ. Απρόβλεπτες Εκδόσεις), οπότε γρήγορα αποσύρθηκε η σκέψη της πρόσκλησης προς τον Μπάμπη.

Το 1981, ο Μπάμπης Δαλίδης ξεκίνησε το Blow Up, στη Σπ. Τρικούπη 29, το δισκάδικο του που έφερνε τον ήχο που και ο ίδιος άκουγε, κι όποιος τον γνωρίζει έως και σήμερα, ξέρει πως πριν συγχρονιστεί με τον «ήχο της εποχής», άκουγε ήδη πολύ μουσική, εντός και εκτός των ήχων που θα συναντούσε κάποιος στον κατάλογο της Creep Records, με εκκίνηση εκεί γύρω στο 1982. «Για να στηθεί η Creep, ως εταιρία δηλαδή, με τόση χαρταδούρα από πίσω, δεν είχα καθόλου εμπειρία και δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ. Το δικό μου πλάνο ήταν το καλλιτεχνικό κομμάτι, δηλαδή ηχογραφήσεις, εξώφυλλα, να τρέξω για τα εργοστάσια, αλλά μη μου πεις για “εταιρικά”. Για να λύσω αυτό το πράγμα, χρειάστηκα τη βοήθεια του πατέρα μου, ο οποίος τότε, ως συνταξιούχος στρατιωτικός, βοηθούσε κάποιον γνωστό του που έκανε εισαγωγές από λέβητες. Έκαναν μια τροποποίηση στο καταστατικό και έβαλαν μέσα: “Λέβητες: Εισαγωγές-Πωλήσεις και παραγωγή δισκογραφημάτων και διάθεση αυτών” κλπ. Η εταιρία ήταν σαν υποκατάστημα μιας ελβετικής ή βελγικής ονόματι Saint Roch. Γι’ αυτό αν δεις τους δίσκους της Creep από πίσω, λέει πάντα Saint Roch Hellas LTD. Δηλαδή είχα μπει τσόντα στο καταστατικό της. Οπότε λύθηκε αυτό. Από κει και μετά τεχνογνωσία δεν είχα. Ήθελα να είναι μια εταιρία με συνέπεια όπως η 4AD και η Factory. Ήθελα να έχει μια κατεύθυνση. Στην ουσία ήταν η δική μου κατεύθυνση, οι ήχοι που άκουγα εγώ, τα κομμάτια που μου άρεσαν». λέει ο Δαλίδης στον ντοκιμαντέρ του Νίκου Χαντζή.

Στο παρακάτω podcast θα ακούσουμε μερικά κομμάτια από τον κατάλογο της Creep που κράτησε τυπικά μέχρι το 1986. Τις ιστορίες για τον Fill, τον Ποθουλάκη, τη DIY ανεξάρτητη καταγραφή της Creep Records, θα τις βρείτε εκεί έξω, σε επανεκδόσεις και original κυκλοφορίες, στα στόματα όσων τις έζησαν ως κομμάτι του τότε, χωρίς σημερινούς εξωραϊσμούς, «ανατιμήσεις» και «υποτιμήσεις»…