Η αδιαμφισβήτητη οικουμενικότητα μιας Νευτώνειας λογικής που προτείνει ότι «για κάθε δράση υπάρχει πάντα μια αντίδραση» δεν θα μπορούσε να μην ισχύει και για τη μουσική κουλτούρα, εν προκειμένω και για το hip hop. Αφότου εδραιώθηκε σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και συνειδήσεις, μάλλον κάποιοι καλλιτέχνες θέλησαν να το ξαναστείλουν στο υπόγειο με αστείρευτη δημιουργικότητα και πρωτοτυπία, ως εκ τούτου λοιπόν με απόλυτα θεμιτά μέσα.

Ακόμα και αν δεν δεχτούμε απόλυτα τον (ομολογουμένως ελαφρώς ελιτίστικο) όρο “backpack hip hop” – ένα τρόπον τινά umbrella term που εσωκλείει οτιδήποτε κινείται σε πιο conscious/underground hip hop κατατόπια – μπορούμε να δεχτούμε ότι το “experimental hip hop” καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση να πορώνει – εδώ και τουλάχιστον μια εικοσαετία – εκπαιδευμένα και μη αυτιά. Είτε ανατρέξουμε στον εγκληματικά παραγνωρισμένο δίσκο των Rubberoom με τίτλο “Architechnology”, είτε παρασυρθούμε από την αδυσώπητη δίνη της σύμπραξης Justin Broadrick/The Bug ονόματι “Techno Animal”, ή ακόμα και αν πατήσουμε play σε πιο πρόσφατα (και ελαφρώς πιο εύληπτα) ακούσματα σαν κι αυτά που τόσο απλόχερα μας προσφέρουν οι Flying Lotus και Shabazz Palaces φερ’ ειπείν, καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί leading indie labels με ελάχιστη (φαινομενικά) σχέση με το hip hop όπως η Sub Pop ή η Warp τείνουν ευήκοα ώτα προς μια σχετικά νέα αντί-τάση που δεν κουράζεται ποτέ να προσφέρει εκπλήξεις – και να αποτελεί την πλέον ιδανική αντιβίωση στην αναλωσιμότητα των charts που, εδώ και καιρό, μάλλον έχουν κουράσει και κουραστεί αντιτείνοντας τον ασαφή όρο “nu school” στους εκάστοτε πολέμιούς τους.