Hip hop turns 50, long live hip hop (?) (ένα εισαγωγικό σημείωμα του Δημήτρη Μάστορη)

Η χρονιά που πέρασε ναι μεν αποτέλεσε χρονολογικό ορόσημο για το είδος που (κατά γενική ομολογία) ξεκίνησε τη στιγμή που ο Kool Herc κατασκεύασε το πρώτο “break” πέντε δεκαετίες πριν, κουμπώνει ωστόσο κατά τα φαινόμενα με την άποψη του ότι «το hip hop είναι νεκρό». Είναι όμως;

Τα ονόματα-κράχτες, ήτοι οι συνήθεις ύποπτοι που καβατζώνουν τις πρώτες θέσεις του Billboard ενώ ταυτόχρονα ερεθίζουν τα αυτιά της απανταχού δύσκολης (και μη) κριτικής απουσιάζουν εμφατικά (Kanye μάζεψε το στόμα και το πληκτρολόγιό σου μπας και βιώσουμε καμια επάνοδο της προκοπής) ή αδυνατούν να τιθασεύσουν το ηχητικό χάος που επικρατεί στο κεφάλι τους, δίνοντας χώρο σε ένα εκκολαπτόμενο underground που δείχνει κάτι παραπάνω από έτοιμο να αναλάβει τη διαδοχή της παλιάς φρουράς. Στα συν αυτής της συνθήκης, η γυναικεία πλευρά του είδους αποκτά ολοένα και περισσότερη ακροαματικότητα μέσω εξαιρετικών κυκλοφοριών από τις SZA, Noname και Little Simz (μεταξύ άλλων), αποδεικνύοντας ότι το hip hop ξεφεύγει περήφανα από τα ανδροκρατούμενα μετερίζια δημιουργώντας μια ίσως πρωτοφανή ισορροπία.

Δύο δίσκοι από αυτούς που επιλέχθηκαν για την ανασκόπηση ανήκουν τεχνικά στο 2022 (αν και βγήκαν τον περσινό Δεκέμβριο οπότε μια χαρά κάνουν qualify), κάτι που θέτει το εύλογο ερώτημα: ήταν όντως η χρονιά φτωχή ή απλά δεν ξέρουμε που να κοιτάξουμε/ακούσουμε; Για την ώρα, αυτά που ακούσαμε φτάνουν και περισσεύουν: ο Black Thought συνεχίζει να κυνηγάει μαέστρους από το πάνω ράφι (πέρυσι ο Danger Mouse, φέτος ο Leon Michels) ούτως ώστε να ντύνει τις ιδιαίτερες ρίμες του με φυσικές/αναλογικές ενορχηστρώσεις, ο Westside Gunn καλεί Giggs, Rick Ross, Denzel Curry και Jeezy στο μάλλον επίσημο coming out της Griselda αναφορικά με τα φιλο-trap της αισθήματα, ο πολυγραφότατος Alchemist συνεργάζεται με τον Earl Sweatshirt δίνοντάς μας ίσως τον καλύτερο δίσκο του δεύτερου, η industrial/post-punk/gospel/soul/hip hop παρέα από την Ατλάντα με το όνομα Algiers καταφέρνουν να χωρέσουν Zach de la Rocha, Jae Matthews και Billy Woods στον ίδιο δίσκο – είπε κανείς Billy Woods; Εάν το όνομα σας λέει κάτι από περσινές best of λίστες, φέτος αποδεικνύει ότι η παρουσία του εκεί μόνο τυχαία δεν ήταν. Μέσα σε όλα αυτά, να σου και ο Lil Yachty, ο οποίος αφού βρήκε τα τηλέφωνα των Mac DeMarco και MGMT, μας πασάρει με θράσος τον ψυχεδελικό ποπ δίσκο της χρονιάς. Amen.

Το αν ο πήχης έμεινε στάσιμος ή μετακινήθηκε προς τα κάτω – για το προς τα πάνω ούτε λόγος, σε πρώτη ή δεύτερη ανάγνωση έστω – μένει να μας το αποδείξει το 2024. Ή τέλος πάντων η δεκαετία στο πέρας της οποίας το είδος θα προσπαθεί να χωρέσει με ζόρια (;) 60 κεράκια στην τούρτα του.