Να καταλογίσει ποιος και γιατί κάτι στους Aubade, που έφτασαν μετά τα μεστά τριάντα τους να είναι μπαμπάδες και να ηχογραφούν επιτέλους το “from punk to garage rock” ντεμπούτο τους που σαν "αδερφικοί φίλοι" ονειρεύονταν εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.

Παιδιά της Αθηναϊκής εναλλακτικής και ανεξάρτητης πιάτσας, αυτή η τριάδα έχει σπάσει χορδές για τους Smoking Barrels (Νίκος Φερτάκης), μπαγκέτες για τους My Turn και  Against All Odds  (Μάρκος Ρήγας) ενώ ο συνδετικός μας κρίκος, Παναγιώτης Μπράνης aka Spaced Cowboy, έχει γράψει τις δικές του εργατοώρες ψάχνοντας το πιο βαθύ -όπως dub- μπάσο και επιβεβαιώνει ότι αυτό το τρίο που επί χρόνια μπαινοβγαίνει για “την κά*λα του” στα προβάδικα, χρειάστηκε μόλις τρείς μέρες στα Electric Highway studios του Γιάννη Βούλγαρη (των Bazooka) για να παραδώσει, αυτό που στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως ο πιο ωμός και ειλικρινής δίσκος που παρέδωσε εγχώρια κιθαριστική μπάντα φέτος.   

Η "ειλικρίνεια" είναι η λέξη κλειδί στην περίπτωση τους. Μιλάμε για τρεις τύπους που απαλλαγμένοι από κάθε άγχος για το αν η μουσική τους θα “μετράει”, αν είναι αρκετά νέοι ή όχι για να “ροκάρουν” ή για το αν το αποτέλεσμα θα ακούγεται “cool” στα indie kids της πόλης, απλά ακολούθησαν το ένστικτό τους και  σχεδόν επαναπροσδιόρισαν με τον τρόπο τους τον ήχο μιας άλλης εποχής (και εδώ μου φαντάζει αδιανόητο να μην αναφερθώ σε classics όπως το Superfuzz Bigumuff των Mudhoney) όπου οι ήρωες τους, από τα καλτ πανκιά The Casualties μέχρι τoυς πρώιμους Oasis του “Definetely Maybe” (προφανώς διάλεξαν τα δύο άκρα και προφανώς ο μέσος όρος είναι οι Descendents) δημιούργησαν αυτό το ιδιόμορφο αστικό ροκ χαρμάνι, ίσως τελικά, όχι και τόσο μακριά από τους πρώτους δίσκους των Last Drive.

Από την άποψη τους περί επιστροφής σε μια πιο “ωμή” πραγματικότητα μέχρι τις τεχνικές λεπτομέρειες και τα σημεία αναφοράς που οδήγησαν στο “Aubade”, τον παρεξηγημένο όρο punk καθώς και το “μυστικό” πίσω από κάθε καλή hardcore μπάντα, η συνομιλία μας με τον Νίκο και τον Παναγιώτη -ακόμα και σήμερα- τέσσερις μήνες μετά την ηχογράφηση της, αποτελεί την καλύτερη εκδοχή κουβέντας που θα μπορούσε να πετύχει κάποιος σε ένα υποθετικό μουσικό καφενείο.

Και αν η λέξη “χύμα” (βλέπε καφενεία) τείνει να εκλείψει στα μουσικά κείμενα, τότε περιπτώσεις όπως οι Aubade είναι εδώ για να μας υπενθυμίσουν πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζει μια μπάντα (πρωτίστως φίλων και λιγότερο επαγγελματιών μουσικών) τον μουσικό αυθορμητισμό της, χωρίς απαραίτητα να ελπίζει στην επιτυχία και την αποδοχή. Αν στα παραπάνω συνυπολογίσετε το γεγονός ότι η live ηχογράφηση δίσκου απαιτεί μήνες προβών και εκατοντάδες ώρες επεξεργασίας των ίδιων κομματιών, τότε θα πρέπει να εκτιμηθεί ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι αυτή η παρέα παρέδωσε ένα album που στέκεται τίμια απέναντι σε όλη τη σπουδαία μουσική που τους μεγάλωσε.

Ακούστε εδώ ολόκληρο το album Aubade.