«Σαν να μου έλεγε μια φωνή: Και τώρα θα μάθεις βιολοντσέλο»

Κλασικό πιάνο από τα 6 μέχρι τα 16 του χρόνια, αναλογικά synthesizer και drum machine στα 18-19, τσέλο στα 21. Αθήνα, Λονδίνο και πάλι Αθήνα, σόλο ή με παρέα. Γιάννης Αγγελάκας, ILIOS, Coti k., Cranc, LOOPer, βόμβοι και σιωπές, σε παραστάσεις  χορού, θέατρο, κινηματογράφο και φεστιβάλ, πειραματικός και mainstream, αναλογικά ή ηλεκτρονικά. Πίσω από κάθε λέξη μπορείς να βρεις τον Νίκο Βελιώτη και την μουσική του διαδρομή.

Με αφορμή τη παράσταση της Ίριδας Καραγιάν, Make any sound Make any sound move Make any sound move us, o Νίκος Βελιώτης μας εξήγησε το «deep listening», έμπνευση της τελευταίας παράστασης στην οποία συμμετέχει, μας διηγήθηκε όσα δεν γνωρίζαμε για τους In Trance 95 και τη συναυλία του Blaine Reiniger στο Ρόδον, όπου γνώρισε τον Άλεξ, πώς και γιατί 20 χρόνια μετά άρχισαν μαζί να αναζητούν σε πατάρια τα early tapes τους, όταν η Veronica Vasiscka από την Minimal Wave έστειλε ένα mail, τον τρόπο που συνθέτει, τα βουβά βίντεο, την ιστορία, τον Piero Manzoni και το κίνημα  fluxus που μπορεί να κρύβονται πίσω από ένα τσέλο θρύψαλα και τους 100 βόμβους μιας ώρας, τη σχέση του με τα κείμενα, τους αριθμούς και τη λογιστική, την εμμονή του με το βιολοντσέλο πριν ασχοληθεί με αυτό, τα ποιήματα ενός παππού ποιητή ανάμεσα στα ακούσματα της παιδικής του ηλικίας, το παρατσούκλι «γέρος-θαύμα», την αγάπη του για τους ABBA, το πιάνο της γιαγιάς στο σπίτι που έφερε τους πρώτους πειραματισμούς, και όλα αυτά ανάμεσα σε extreme metal, Αλέξη Ζούμπα, μανδριγάλια και βορειο-κορεάτικη «καθεστωτική» -με 150% κέφι- ποπ που διάλεξε για μας.