Όταν η Σάττι παρκάρει το μαύρο Jeep της οπισθογωνία στα στενά της Νικηφόρου Ουρανού (κατί που εγώ ο ίδιος αποφεύγω γιατί έχει βαθμό δυσκολίας 10/10) ήξερα ότι αυτό που ακολουθούσε θα ήταν ένα καταιγιστικό podcast session. "We go way back με την Μαρίνα..." που λένε και στα χωριά μας, αυτή μεγάλωσε στο Ηράκλειο, εγώ στο Άργος και η τύχη το έφερε να βρεθούμε για πρώτη φορά κάπου το ’14, λίγο πριν δώσει το πρώτο της ραντεβού με την ποπ ιστορία της χώρας βλέπε “Κούπες”, καθώς και τους τρόπους που θα έβρισκε να την αλλάξει. 

Αφού συμφωνήσαμε ότι το "Piracy Funds Terrorism" του Diplo με την M.I.A. ήταν ότι πιο ανορθόδοξα cool είχε δει η street κουλτούρα της γενιάς μας, χωρίσαμε για λίγο δρόμους και πριν προλάβω να αμφισβητήσω τους τρόπους με τους οποίους είχε αποφασίσει να ελιχθεί στα εγχώρια και διεθνή μουσικά δρώμενα, η Μαρίνα μέτραγε δύο mini viral χιτ (βλέπε "Μάντισσα”) ενώ σπάνια προλάβαινες να την συναντήσεις σε ένα πρόγραμμα γεμάτο από solo performances ανάμεσα σε Μαρόκο, Γαλλία και αλλού. 

Ασχέτως αν όντως της έστειλα ή κράτησα στα drafts το mail με τίτλο “Your Way Or The Highway”, η κυρία Σάττι στην πενταετία που θα ακολουθούσε από το 2017 και έπειτα έμελλε να βάλει το δικό της λιθαράκι στο «πώς γίνεται να πετύχεις σε μια κλειστή και γεμάτη περιορισμούς μουσική αγορά» με τον δικό σου τρόπο και πάντα «τρέχοντας» με μανία προς την αντίθετη κατεύθυνση από τα «κουτάκια» που τα media επεδίωκαν να την βολέψουν. Δηλαδή, όταν οι "Κούπες" έπαιρναν δεύτερη ζωή από καλοκαιρινά deep house remixes, η Μαρίνα έβαζε μπροστά το -ακόμη και σήμερα- πιο μεγαλεπίβολο (και αν με ρωτάτε αληθινό legacy) project της που είναι η χορωδία Chóres. Κοινώς, όταν όλοι περίμεναν το επόμενο χιτ της ή το επόμενο album της, η Μαρίνα γέμιζε τις πρόβες της με Fonés και μοίραζε δείγματα από την πιο stripped down και μίνιμαλ εκδοχή του μουσικού εαυτού της, όπως η αέρινη εκδοχή του “Θέλω να σε ξεπεράσω” του Φοίβου Δεληβοριά. 

Λίγο πριν την αλλαγή της δεκαετίας, θα συναντούσα τις Fonés και την Μαρίνα σαν ένα από τα headline acts του Reeperbahn festival στο Αμβούργο, μία ακόμη τρανή απόδειξη ότι παράλληλα με οτιδήποτε συνέβαινε στη χώρα μας, το διεθνές μουσικό προφίλ της έμπαινε με αργά και σταθερά βήματα σε αυτόματο πιλότο. 

Και ύστερα ήρθε η πανδημία. Αν κάποιος όντως επωφελήθηκε δημιουργικά από τα lockdown ήταν η Μαρίνα. Το γράφω γιατί μεταξύ φίλων και γνωστών, μουσικών, παραγόντως και μη, ψάχνουμε ακόμα να δούμε τι αποκόμισε η ντόπια μουσική σκηνή από τα απανωτά lockdown και τον μπόλικο «δικό τους» χρόνο που είχαν οι δημιουργοί. Το YENNA ήταν ακριβώς αυτό. Αν η ίδια για χρόνια, «απειλούσε» το κοινό της με singles, εμφανίσεις, videos, remixes και social media παρουσία για ένα πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ που θα άλλαζε το εγχώριο ποπ παιχνίδι, το YENNA προσεγμένο σε κάθε του δευτερόλεπτο, αποδεικνύεται «ανώτερο» από οτιδήποτε θα περίμενε και ο πιο πιστός φαν της. Παράλληλα, μια σειρά από εκρεμμότητες που η ίδια είχε υποχρέωσει τον εαυτό της να βάλει σε σειρά, σε επίπεδο δισκογραφικών labels, διανομής και πνευματικής ιδιοκτησίας, έκλεισαν με τον δικό της ιδανικό τρόπο και μοιραία επιβεβαίωσε τον όρο «φαινόμενο» που δίκαια πλέον την ακολουθεί. 

Και φτάσαμε στην πρώτη της Τεχνόπολη, τη Δευτέρα 10 Ιουλίου συνοδεία του πιο «απελευθερωμένου», «λυτρωτικού», «απενοχοποιημένου» "she don’t give a F" single της μέχρι σήμερα που είναι το ολόφρεσκο "TUCUTUM". Μια ακόμη mini video βαϊραλιά και προφανώς η επερχόμενη μεγάλη της συναυλία, θα στρέψουν για μια ακόμη φορά τα βλέμματα προς αυτήν αλλά όχι απαραίτητα προς την απόλυτα σωστή κατεύθυνση της πολυσχιδούς προσωπικότητας της.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Μαρίνα που τρέχει παράλληλα ένα διεθνές μουσικό brand, μια χορωδία / έργο πνοής, ζωής και ελληνικού πολιτισμού όπως είναι οι Chóres, που δεν σταματά να δουλεύει με τον εαυτό της σε επίπεδο ψυχικής υγείας και που έχει μάθει να μιλάει για τους «ελέφαντες στο δωμάτιο» (βλέπε την κατά καιρούς κριτική που της ασκείται για ομοιότητες με ποπ ονόματα του εξωτερικού) ενώ πλέον ξέρει πως να ολοκλήρωσει ένα μουσικό όραμα της από την αρχή μέχρι το τέλος, απλά πατήστε PLAY. Ο «χείμαρος» από λέξεις και σκέψεις της, ακριβώς όσο ωμά και άκοπα (ή ανεπιτήδευτα) εκφράζεται εδώ, μπορεί να αποτελέσει το «εγχειρίδιο» για το μέλλον της ελληνόφωνης ποπ.