Eκείνο το βροχερό μεσημέρι του Μάη ο Κέβιν έφτασε στο στούντιο της Ασκληπιού πιο χαλαρός από κάθε άλλη φορά που έχουμε συναντηθεί. Τα brands από σπόνσορες ή το σχετικά εφηβικό ντύσιμο, που συνήθως τον ακολουθούσε τις προηγούμενες φορές, είχαν δώσει την θέση τους σε ένα casual σχεδόν κοτλέ jacket και ένα σχεδόν κλασσικό μονόχρωμο λαχουρί πουκάμισο. «Ελπίζω να στρώσει ο καιρός γιατί έχω κλείσει εισιτήριο να δω τον Roy Ayers το βράδυ», ψέλλισε και αυτόματα καταλάβαινα ότι ένας τελείως διαφορετικός Kevin από αυτόν που ήξερα 3-4 χρόνια πριν είχε μπει στο στούντιο. 

Σαν όλα να έχουν γίνει πιο απλά και κατανοητά για αυτόν. Από το κυνήγι δισκογραφικών μαγισσών που είχε συναντήσει -με απανωτές κυκλοφορίες σε διαφορετικά labels- τώρα ξέρει πλέον ποιος είναι με το μέρος του και πως μπορεί να εξασφαλίσει το καλύτερο για τον ίδιο ενώ συνάμα μουσικά μόλις (δηλαδή ένα μήνα πριν και το σφράγισε με ένα εκκωφαντικό sold out στο Gagarin) παρέδωσε ένα από τα εγχώρια album της χρονιάς. 

Από τον εισαγωγικό στίχο και μόνο «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, ήμουνα πολύ θρασύς» ήξερα ότι αυτή η συνέντευξη θα είχε ζουμί. Μιλάει αργά, σαν επιτήδες να βουτάει τη γλώσσα του στο μυαλό του πριν εκφράσει κάθε του σκέψη και για πρώτη φόρα -απ'όσο τον γνωρίζω- ακούω την φράση «για πάντα» να συνοδεύει συχνά-πυκνά το τι νιώθει για αυτόν τον υπέροχο δίσκο. 

«Στο πλαίσιο του δίσκου καταφέρνω να ανοιχτώ και λέω ότι έχω περάσει από την κενοδοξία, ότι έχω περάσει από την απληστία, ότι ήμουν κομπορρήμονας,  ότι έχω περάσει φάσεις με αλκοόλ κρασί λαγνεία και εξ ου και θεωρώ αληθινή την φράση που λέει πάτερ ημών επι τοις ουρανοίς, ήμουνα πολύ θρασύς...»

Κοινώς, αυτό το μεσημέρι του Μάη ο Kevin έχει έρθει για να συνεχίσει το ψυχογράφημα του δημόσια και δεν έχω λόγο να του στερήσω αυτή την χαρά. 

Το πρώτο «για πάντα» πέφτει στο τραπέζι όταν του ζητάω να προβλέψει την θέση αυτού του album στην εγχώρια μουσική πραγματικότητα 10 χρόνια μετά. 

«Νομίζω σε 10 χρόνια θα θα είναι πλέον εμφανές και όλοι θα έχουν καταλάβει ότι όντως αυτός ο δίσκος έχει ταυτότητα. Δηλάδη ο δίσκος αυτός έχει 100% ταυτότητα ελληνική ακόμα και αν εγώ δεν έχω την εθνική μας ταυτότητα. Αυτός ο δισκος θα μείνει για πάντα...»

Βαρύγδουπο θα πει κάποιος που αρέσκεται στο να παρατηρεί τις εφήμερες Greek Rap / Trap μόδες και μετράει ακόμα περισσότερα views από τα χονδρικά 3-4 μύρια spins που έχει ήδη μέσα σε 2 μήνες το album. Σίγουρα ο NTM δεν είναι εδώ για τα spins και σίγουρα όλα δείχνουν ότι αν υπολογίσεις  τα λάιβ και τις ηχογραφήσεις «ζει από αυτό», όμως αυτό που περισσότερο απ'όλα τον τρώει είναι να λανσάρει και να του αναγνωριστεί το είδος «τραμπέτικο». 

«Αν θα με ρωτούσε κάποιος τι πρέπει να κάνει για να μπει στο Τραμπέτικο ρεύμα; Θα του έλεγα πρώτα να αναγνωρίσει ποιος ξεκίνησε αυτή την φάση, να μας δώσει τα ανάλογα credits και έπειτα να κάνει μουσική που στηρίζεται στα χαρακτηριστικά της ελληνικής μουσικής και που φέρνει κάτι νέο στο τραπέζι. Εγώ πρώτος θα πρέπει να υποστηρίξω αυτό το κίνημα και το κάνω ήδη. Προσπαθώ να συμμετέχω σε κομμάτια που ενώνουν τα ελληνικά στοιχεία του παρελθόντος με τον φρέσκο ήχο. Άν βγάλω τώρα κάτι καινούργιο σίγουρα θα έχει αυτό τον ήχο και αν συμμετέχω σε τραγούδι άλλου θα θέλω να έχει πάλεψει με τον ήχο αυτό και να το έχει προσθέσει στο μιξ. Δεν νιώθω  ότι με περιορίζει, ίσα ίσα που θεωρώ ότι αν το υποστηρίζω σωστά το κάνω established.»

Και όλο αυτό ξεκίνησε από ένα φεστιβάλ στα Ζήρια που βρέθηκε σε κοινή παρέα με τον Odydoze. Τον beatmaker που παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας του, είναι ο ιθύνων νους πίσω από το σχεδόν wall of sound (ή ας γράψουμε τον τόσο χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο «ελληνικό» και συνάμα φρέσκο ήχο) που έχει το "THRASOS". 

Εξ ού και στο πρώτο μισό της συνέντευξης ο ΝΤΜ δεν σταματάει να τονίζει τον καταλυτικό ρόλο του στο τελικό αποτέλεσμα. 

«Το ιερό ταλέντο του Οδυσσέα κρύβεται στους μικρo-ήχους που υποβόσκουν κάτω από τα beats του. Στην αρχή έπαθα σοκ. Τα beats του ακούγονταν τόσο καλά που δεν ήξερα από που να μπω και πώς να τα πατήσω. Αυτός στάθηκε δίπλα μου και  χωρίς πίεση με έσπρωξε στο να βρω ένα νέο στυλ πατήματος τόσο για να μπω πάνω τους όσο και μετά για να  τα αγκαλιάσω πλαγίως. Φοβερό αν σκεφτείς τα χιλιόμετρα που είχα ήδη και την διαφορά ηλικίας που έχουμε.»

Σχετικά με εκείνα τα χιλιόμετρα, τις άτυπες 10 χιλιάδες ώρες που έχει ρίξει μια κλασική ερώτηση έχει να κάνει με το πώς δουλεύει. 

«Θέλω ησυχία και ακουστικά. Την απολαμβάνω την ησυχία όταν γράφω είναι το νούμερο ένα όπλο μου. Ακόμα και όταν κάνω session με πάρα πολλά παιδιά και vibeάρουμε όλοι στο στούντιο, εγώ θα πάρω την θεματολογία και τα ακουστικά μου και θα αποσυρθώ για να γράψω. Και εννοείται η έμπνευση έρχεται από τα πάντα όλα που καθημερινά ζούμε και εννοείται κρατάω σημειώσεις, voice memos, αλλά η τελική μορφή θέλει την ησυχία της.»

Σχεδόν από όσο διάστημα γνωρίζω τον Κέβιν διατηρώ άσβεστη την επιθυμία μου να τον βάλω στο στούντιο με μια σπουδαία μπάντα και να γράψουν αναλογικά κάτι που θα ακουστεί όσο μοντέρνα κλασικό ακούγεται το Pimp A Butterfly του Kendrick. «Έσπασε πολλά barriers για τον κόσμο των ράπερ τι να λέμε τώρα.  Αρκεί να τον δεις να δηλώνει σε interview ότι πάει σε ψύχοθεραπεία, αυτό από μόνο τους σπάει πολλά barriers και καταρίπτει στεγανά τύπου όλοι πρέπει να μαστέ σκληροτράχηλοι και γαμάω και δέρνω...»

Άρα δεν είναι μόνο ότι αναγνωρίζει απόλυτα την επίδραση που θα πρέπει να έχει στην εγχώρια ραπ ένα από τα πιο υγιή μουσικά φαινόμενα των ημερών μας, αλλά σχεδόν μελετάει και το πώς ο ίδιος μπορεί να ξεκλειδώσει ανάλογες αξίες για να αλλάξει το παιχνίδι εντός συνόρων.

Λίγο πριν κλείσουμε θα επιστρέψει στο «για πάντα» ελπίζοντας σύντομα σε μία βινυλιακή έκδοση που θα προσθέσει στο THRASOS λίγη ακόμα διαχρονική αξία, όμως εγώ, είμαι πεπησμένος ότι ο τύπος που έχω πλέον μπροστά μου (και έχει γράψει μερικές απο τις καλύτερες μπάρες που ακούσατε τελευταία), ίσως τώρα ξεκινά συνειδητοποιεί πόσο μπορούν οι ρίμες του να αλλάξουν το δημιουργικό flow της επόμενης γενιάς Ελλήνων μουσικών.