«Πρέπει κάπως να αμύνεσαι. Να εκφράζεσαι». 

Ο πρώτος σε σειρά που θα εμφανιστεί στις 4 Μαρτίου στη σκηνή του Gagarin στο πλαίσιο της Αισθηματικής Αγωγής vol.3, με τρεις δίσκους συνεχόμενους (The Well, Pigeon Post Knossos, Nasty Nasty Birds) μέσα στο 2022, λίγο μετά το Apolithoma του 2021, μια κατά τον ίδιο «φλύαρη δισκογραφική παραγωγή» χορευτικής μουσικής χωρίς καθόλου pop αποστολή «για αυτούς που έχουν σταματήσει να χορεύουν», κι ένα ακόμα album να έρχεται στις 4 Φεβρουαρίου από την αγαπημένη Veego Records με αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό που ήθελε να αποφύγει στα κομμάτια που θα έγραφε (ρεφρέν-κουπλέ). Βεσλεμές όπως λέμε στα τουρκικά Besleme (θρεφτάρι, ψυχογιός) και 1,5 ώρα απόλαυση να τον ακούμε να αναλύει μουσική και σινεμά με χιούμορ και σοβαρότητα.

Τον Γιάννη Βεσλεμέ τον έχεις συναντήσει σίγουρα κάπου. Είτε στο Movement Radio, είτε στη «Χαμένη Λεωφόρο του Ελληνικού Σινεμά» με τις ελκυστικές αφίσες του Νίκου Πάστρα που μας έφεραν κοντά σε  100 ελληνικές ταινίες των δεκαετιών 1960-1980 «παράξενες παραγνωρισμένες παραμελημένες παραπονεμένες» σε κόπιες 35 mm που δεν θα γνωρίζαμε ποτέ, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δύο και ο Αλέξης Αλεξίου, η Ελίνα Ψύκου και η Αφροδίτη Νικολαΐδου – που πολύ τους ευχαριστούμε-,  αλλιώς σε κάποιο dj set, στο «Τούγκο Τούγκο», το «Γκολ», το «Οσίκι», τον «Φωταγωγό», τη «Νορβηγία» παλαιότερα, στο Birthdays, τo «Timemachine», το «I know where you live Vangelis», την «Πάρνηθα» και πολλά πολλά άλλα.

Ένας μάλλον όχι τόσο σκοτεινός τύπος που του αρέσει να αφηγείται δικές του και να απολαμβάνει σκοτεινές ιστορίες άλλων με ήρωες που πατούν το ένα πόδι στη πραγματικότητα και το άλλο σε έναν τόπο απόκοσμο, γκροτέσκο. Κάτι σαν τον αγαπημένο του Cronenberg τον οποίο αναφέρει ο ίδιος για να δείξει πώς «ένας ήσυχος, καλλιεργημένος καναδός οικογενειάρχης που δεν πίνει, δεν καπνίζει και σίγουρα δεν κάνει φόνους τη νύχτα στην γειτονιά μπορεί να φτιάχνει ταινίες με βία, αρνητικά συναισθήματα και περίεργο σεξ».

Με τον «Εξορκισμό» μας βάζει στη θέση μας. Όπως 10 χρόνια πριν, στην «Πάρνηθα» μας τα λέει ελληνικά, ξεκινώντας παραμυθένια και άγρια για να καταλήξει ως έντιμος αφηγητής σε ένα τέλος ζεστό, ενώ βρισκόμαστε εν αναμονή της -σχεδόν- δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του (μεσολάβησε η αμερικανική σπονδυλωτή ταινία «The Field guide to Evil», με τη συμμετοχή οκτώ κινηματογραφιστών από διαφορετικές χώρες), «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο», όπου με την ξεχωριστή παρέα του Πάνου Παπαδόπουλου, του Άρη Μπαλή, του Γιώργου Κατσή, της Αλεξίας Καλτσίκη, της Sandra Abu Elghanam Sarafanova και του  Dominique Pinon -που θαυμάζει πολύ- αφηγείται μια ιστορία αργής ενηλικίωσης, με ήρωες που έχουν κολλήσει στην παιδική ηλικία, ναρκωτικά, παράξενο σεξ, μια μηχανή που φέρνει πίσω νεκρούς, μουσική με έγχορδα, πνευστά, synths, όχι αμιγώς ηλεκτρονική, πολύ ψυχανάλυση και την ελληνική οικογένεια παρούσα.

Τι σχέση έχει ο «Εξορκισμός» με την death και black metal, ποια η ομοιότητα του Γιάννη Βεσλεμέ με τον Πανούση, ποια η σχέση του με τα live και, γιατί μια επιστημονική συζήτηση πάνω σε ένα βιβλίο κινηματογραφικής θεωρίας του Paul Schrader μπορεί να είναι για αυτόν η ιδανική στιγμή για αυτοσχεδιασμό, που πήγε ο Felizol, πότε και πού εκτυλίσσεται η νέα του ταινία είναι μόνο ένα δείγμα όσων ακούγονται στο podcast.

Θα τα θυσίαζε όλα για τον κινηματογράφο, θα του άρεσε κάποιος να βρει ένα βινύλιο του μετά από 20 χρόνια και να το αποκτήσει με ένα ευρώ, έχει ξεπεράσει την αγωνία του να γίνουν γνωστοί εδώ και τώρα οι ταινίες και οι δίσκοι του, η ιστορία πίσω στο χρόνο σε ό,τι αφορά την μουσική είναι η γνωστή -κλασικές σπουδές, εγκατάλειψη κλασικών σπουδών, μπάντες, synthesizer από το γυμνάσιο-, θυμάται τον εαυτό του από μικρό σε μια αίθουσα κινηματογράφου σε ταινίες όχι παιδικές, μεγάλωσε στο Χαλάνδρι δίπλα στο ΑΒΑΝΑ, έμπνευση μπορεί να βρει σε μια γραμματοσειρά στο Word, μια εικόνα, έναν στίχο κι έτσι ξεκινά αυτή η αφηρημένη μετεγγραφή αυτής της αίσθησης, αγαπά τα «μπάσταρδο» σε μουσική και σινεμά, «Mad Max και Fellini» είναι περίπου η συνταγή, βρίσκει τις πειραματικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας των '60s και '70s πιο ενδιαφέρουσες με πολιτικές ιδέες αιχμηρές, συγκρίνει τις πρόβες για ένα live με πολύωρη προπόνηση στο γυμναστήριο, θεωρεί το ρεαλιστικό σινεμά «ψευδοδίλλημα», του αρέσει να κάνει σινεμά με κανονικούς όρους κι όχι με φιλικές συμμετοχές, «κάθε 10 χρόνια θα συμβαίνει κάποια μεγάλη καταστροφή», οπότε πάντα θα έχει την κάψα να κάνει σινεμά και μουσική, η εποχή είναι διαφορετική και δεν χωράει αναλύσεις, αλλά «κάπως πρέπει να αμύνεσαι και να εκφράζεσαι», το «σιγουράκι» του είναι το «Mighty Girl» των Lindstrom και Prins Thomas, στα πρωτοχρονιάτικά πάρτι έπαιζε «Billy Jean», αλλά το εγκατέλειψε, «γιατί δεν γίνεται να φτάσουμε 60 χρόνων και να ακούμε Madonna και Michael Jackson».

Αφού έπρεπε να διαλέξει, διάλεξε Freddy Krueger (το 3 για να είμαστε ακριβείς), David Lynch, Coil (κάθε μέρα), δεκαετία '80, Καρυωτάκη, τέρατα, την Αφήγηση του Arthur Gordon Pym από Edgar Allan Poe, το Au Revoir (τέλη ‘90), τον ήλιο, τις καμπάνες, τους Beatles, την Κυψέλη, τον Burroughs, το παρελθόν, τον έρωτα.

Στον Γιάννη Βεσλεμέ θα βρεις τον Τορνέ, τον Πανουσόπουλο, τον Νικολαΐδη, τον Παναγιωτόπουλο, και μια τεράστια αγάπη για το σινεμά. Το sci-fi, τον τρόμο, το ευρωπαϊκό σινεμά της δεκαετίας του '60 και '70 και το pop στοιχείο των '80s μαζί. Όπου και να προσπαθείς να τον στρέψεις, αυτός θα γυρίζει στο σινεμά -γιατί «αυτή είναι η μία μεγάλη αγάπη και παντοτινή»-, αλλά κάπου εκεί ενδιάμεσα θα κάνει στάσεις στη λογοτεχνία για να σου μιλήσει με πάθος για την «Πλημμύρα» του Ballard και την ηρωίδα του Beatrice Dahl και για την μουσική που αγάπησε τα τελευταία χρόνια -Eva Geist, Eiger Drums Propaganda, Houschyer- και τον έφερε σε συνεργασίες με διαφορετικά labels του εξωτερικού.

Σε κάθε περίπτωση είναι απολαυστικό να ακούς τον Γιάννη Βεσλεμέ.

*Ο Γιάννης Βεσλεμές στις 10 Μαρτίου, θα συνοδεύσει ζωντανά την προβολή της ταινίας “Golem”(1920), στο Ολύμπιον, στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του αφιερώματος «Adio querida: Από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς – 80 χρόνια».